Όταν οι παππούδες είναι «ανυπάκουοι» στους κανόνες
Οι περισσότεροι γονείς εργάζονται, με αποτέλεσμα ο παππούς και η γιαγιά να είναι τα επόμενα σημαντικά πρόσωπα στο μεγάλωμα του παιδιού.
Ο δεσμός αυτός έχει πολλαπλά ψυχικά οφέλη: το ιερό και αναντικατάστατο, την άνευ όρων αγάπη, τη σοφία, συμπληρώνει τις συναισθηματικές ελλείψεις που το παιδί νιώθει με τους γονείς, ενισχύει τους δεσμούς με την οικογένεια, λειτουργεί ως μοχλός σταθερότητας και ηρεμίας, ως «θεραπεία» σε περιόδους κρίσης της οικογένειας (π.χ. διαζύγιο, ασθένειες), εξοικειώνει το παιδί με τις οικογενειακές αξίες, ενισχύει την ταυτότητα της οικογένειας, το συμφιλιώνει με τις έννοιες του χρόνου (παρελθόν, παρόν, μέλλον) και της οικογενειακής συνέχειας.
Μπορεί όμως η σχέση αυτή να αποβεί αμφίσημη; Τι κίνδυνοι καραδοκούν όταν παππούδες και γιαγιάδες ξεπερνούν τα επιθυμητά από τους γονείς όρια και αντικαθιστούν τον γονιό; Οταν αφήνουν το παιδί να βλέπει ώρες τηλεόραση, να παίζει ηλεκτρονικά, να τρώει γλυκά, να μη διαβάζει, να κοιμάται αργά;
H σύγκρουση με τους γονείς είναι αναπόφευκτη. Οι πιο ενεργοί στην καθημερινότητα του παιδιού παππούδες νιώθουν και εκφράζουν μια δικαιοδοσία απέναντι στο μεγάλωμα του παιδιού.
Ο γονιός συχνά παγιδεύεται ανάμεσα στην εξάρτησή του από την παροχή βοήθειας και στον εγγενή θυμό του, νιώθοντας ανυπεράσπιστος και αποσταθεροποιημένος. Τα αντιφατικά αυτά συναισθήματα είναι επίπονα και για τον γονιό που τα νιώθει και για τους παππούδες που γίνονται δέκτες αυτών.
Εδώ οι κανόνες, οι διαχωριστικές γραμμές και τα όρια θα πρέπει να είναι ξεκάθαρα, αποτυπωμένα και συμφωνημένα. Δίχως όρια οι ενδοοικογενειακές σχέσεις κινδυνεύουν να καταστραφούν και να οδηγηθούν σε διάλυση.
Οι γονείς είναι σημαντικό να σκεφτούν και να ξεκαθαρίσουν ποιον ρόλο θέλουν να έχουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες στο μεγάλωμα του παιδιού και να εντάξουν την προσδοκία αυτή σε ένα πρακτικό πλαίσιο όπου η συχνότητα της επαφής, η διάρκεια και το πλαίσιο θα είναι σαφή. Οσο πιο πρακτικά εξηγείται αυτό στους παππούδες τόσο πιο χειροπιαστό και υλοποιήσιμο θα είναι!
Από την πλευρά τους, οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι σημαντικό:
* Να σεβαστούν τις επιθυμίες των γονιών για το πώς το παιδί θα μεγαλώσει, ακόμη και αν οι ίδιοι διαφωνούν.
* Να τηρούν το πλαίσιο της καθημερινότητας του παιδιού ώστε εκείνο να μην μπερδεύεται.
* Να συζητούν με τον γονιό για τις αντιρρήσεις τους χωρίς να τον απορρίπτουν και χωρίς να εξουσιάζουν το παιδί μέσα από τις δικές τους πεποιθήσεις όσον αφορά την ανατροφή του.
* Να μην λειτουργούν κρυφά και σιωπηλά κάνοντας τα χατίρια του παιδιού, γιατί το μόνο που καταφέρνουν είναι να αποδυναμώνουν τον γονιό και να αποσταθεροποιούν το παιδί και να το κάνουν ανυπάκουο και χειριστικό.
* Να εφαρμόζουν τις συνέπειες και τις στερήσεις που έχουν συμφωνηθεί με τους γονείς όταν το παιδί εκδηλώνει αρνητικές συμπεριφορές, ώστε εκείνο να προβλέπει τις συνέπειες των πράξεών του.
* Να μην του ψωνίζουν συνέχεια δώρα παρά μόνο όταν υπάρχει στόχος και αιτία (π.χ. μια επιτυχία στη συμπεριφορά, στο σχολείο κ.λπ.) και εφόσον το έχουν συμφωνήσει πρώτα με τον γονιό. Το παιδί χτίζει θετικές συμπεριφορές μαθαίνοντας ότι εκείνες οδηγούν σε θετικά αποτελέσματα.
* Να αγαπούν το παιδί χωρίς η αγάπη αυτή στο μυαλό τους να είναι ταυτόσημη με την απόκλιση από κανόνες και «πρέπει».
Γονείς και παππούδες είναι σημαντικό να καταλάβουν ότι η σχέση τους δεν είναι μια σχέση εξουσίας, αλλά αλληλοσυμπληρωματική. Η διαρκής επικοινωνία, η έκφραση των συναισθημάτων και ο σεβασμός πάντα της προσωπικότητας του παιδιού θα είναι ο μοχλός μιας αρμονικής σχέσης.
Η Μυρσίνη Κωστοπούλου είναι διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας – ψυχοθεραπεύτρια,
Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό που είδατε, τότε κοινοποιήστε το και σε φίλους, μπορεί και σε αυτούς να είναι χρήσιμο!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Το tragikogreece σέβεται όλες τις απόψεις, με χιούμορ και όχι με ύβρεις.
Γιαυτό σας παρακαλούμε να μην αναρτάτε σχόλια που είναι υβριστικά ή άσχετα με το περιεχόμενο του άρθρου.