Οι παλιές αγάπες… εκείνες που δεν πεθαίνουν ποτέ

Εκείνες οι παλιές αγάπες που ακόμα φωλιάζουν στο μυαλό και την καρδιά μας. Αυτές που έχουν κλειστό το φως και βγαίνουν μαζί με το σκοτάδι ταξιδεύοντας το μυαλό μας σε εκείνα τα στενά που ζούσαμε μαζί. Παλιές αγάπες. Ένα επίθετο μπροστά σε μια αγάπη που της παίρνει τη λάμψη και όλα όσα την έκαναν λαμπερή.

Την ορίζει σαν μια χρησιμοποιημένη καρδιά, τσαλακωμένη και παραγκωνισμένη. Δεν είναι κόκκινες αυτές οι καρδιές, δεν χτυπούν σαν τρελές. Είναι γεμάτες στιγμές βαθιά χαραγμένες σε κάθε γωνιά.

Αυτές οι παλιές αγάπες ποτέ δεν πεθαίνουν. Μαζί με τη σκιά μας, μας ακολουθούν σε κάθε μας βήμα. Κι αυτές και τα σημάδια που μας άφησαν. Μονάχη τους φίλη η νοσταλγία. Αυτή που τους δίνει ζωή κάθε που νιώθουμε μοναξιά, κάθε που κάτι τις θυμίζει.

Μεγαλώνουμε και τα χρόνια περνούν. Αλλά αυτές οι παλιές αγάπες μένουν κλειδωμένες στο χρόνο ενάντια σε κάθε αντιξοότητα που έρχεται στο διάβα μας. Δεν σβήνουν και δεν πεθαίνουν. Κι αν έρχονται καινούργιες, δεν μπορούν να αντικατασταθούν. Κάθε αγάπη, κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή μας, δεν έχει σκοπό να φύγει. Έρχεται με την ελπίδα να μείνει, να κτίσει, να σπάσει τα δεσμά εκείνης της παλιάς αγάπης που τον στοιχειώνει ακόμα.

Κι άνθρωποι ψάχνουν αδιάκοπα το λιμάνι τους. Κάποιες φορές το αναζητούν με τις ίδιες φουρτούνες που είχε το προηγούμενο. Μα ποτέ μια θάλασσα δεν είναι η ίδια. Μονάχα η αλμύρα και η όψη της. Γι’ αυτό ξεγελιούνται για λίγο οι καρδιές. Γι’ αυτό ξαποσταίνουν μονάχα για δυο στιγμές. Σαν ξυπνήσουν και φουρτουνιάσουν μέσα μας εκείνες οι αγάπες που αφήσαμε πίσω, ντρεπόμαστε.

Ψάχνουμε γωνιά να κρυφτούμε από εκείνο το παρελθόν που μας σημάδεψε. Δεν ψάχνουμε στον άλλο αυτόν που αφήσαμε πίσω. Ήταν ξεχωριστός και κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να μας ξυπνήσει όλα εκείνα που αφήσαμε στο φευγιό μας.

Οφείλουμε να δίνουμε σε κάθε καινούργια αρχή όλες τις τιμές που της αρμόζουν. Όλα εκείνα τα μικρά που θεωρούμε παιδιάστικα πια. Γιατί οι καινούργιες αρχές πρέπει να είναι χαρούμενες, ζεστές. Αν η καρδιά μας ακόμα πονά και είναι κολλημένη στο παρελθόν, τότε κάθε αρχή φαντάζει βουνό.

Δεν μπορούμε να κάνουμε μια καρδιά να μας αγαπήσει αν είναι ακόμη δοσμένη αλλού. Κανείς δεν μπόρεσε να κάνει κανένα να αγαπηθεί με το ζόρι. Όσο κι αν το παλεύουν οι άνθρωποι, όσο κι αν το κυνηγούν θα παραμένει για πάντα μια άπιαστη ουτοπική επιθυμία. Γιατί αυτές οι παλιές τσαλακωμένες αγάπες ξέρουν πως οι καρδιές είναι τόσο μεγάλες μα συνάμα και τόσο εγωιστικές ώστε να μην μπορέσουν ποτέ να δοθούν ξανά, αν δεν το θελήσουν αληθινά οι ίδιες.

https://enallaktikidrasi.com/ 

Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό που είδατε, τότε κοινοποιήστε το και σε φίλους, μπορεί και σε αυτούς να είναι χρήσιμο!