Φεύγουμε πρώτοι από φόβο μη μας αφήσουν

Κάτι έχει αρχίσει να στραβώνει, το νιώθεις. Κάτι δεν είναι όπως στις αρχές. Το ψυχανεμίζεσαι πως έρχεται το τέλος κι αναρωτιέσαι αν αξίζει να κάνεις τα στραβά μάτια, αν μπορείς να το φτιάξεις ή αν πρέπει να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις. Ναι, μάλλον αυτό σκέφτεσαι να κάνεις. Χίλιες φορές να ‘σαι εκείνος που κλείνει την πόρτα πίσω του παρά αυτός που μένει.


Γιατί αυτός που μένει έχει πολλά «γιατί» να απαντήσει, έχει το σοκ τους τέλους και της απόρριψης να διαχειριστεί, έχει περισσότερα να σκεφτεί από εκείνον που απλά φεύγει. Το σκέφτεσαι ξανά. Καλύτερα να φύγεις πρώτος παρά να σε αφήσουν. Τι κι αν ο άλλος δεν είχε τέτοια πρόθεση; Δεν το ξέρεις, δε θα το μάθεις. Αρκεί που φεύγεις πρώτος.

Αυτό κάνουμε οι περισσότεροι -αν όχι όλοι. Από φόβο μη μείνουμε πίσω, από φόβο μην τυχόν και προλάβουν να μας αφήσουν οι άλλοι, βιαζόμαστε να βγούμε από μια σχέση, λες κι ο πρώτος που φεύγει είναι ο νικητής. Λες κι υπάρχουν νικητές και χαμένοι σε μια σχέση που λήγει άδοξα κι ίσως νωρίς. Δεν αντέχουμε να ακούσουμε απ’ τον άλλο πως δεν τραβάει. Να μας πει εκείνος πως (του) τέλειωσε. Δεν αντέχουμε την απόρριψη, μα τη σερβίρουμε δίχως δεύτερες σκέψεις και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες. Κάναμε τις σχέσεις αγώνες δρόμου. Ποιος θα τερματίσει πρώτος; Αυτό μας νοιάζει. Πρώτος, ναι· αλλά μόνος.

Κάτι πήγε στραβά μ’ εμάς. Στο μάθημα του χωρισμού δεν προσέξαμε κάτι βασικό. Δε μάθαμε –ή δε θελήσαμε να μάθουμε– ότι οι σχέσεις κάποια στιγμή τελειώνουν. Το τέλος πονάει. Έτσι γίνεται και δεν αλλάζει. Με το να φεύγουμε εμείς πρώτοι δεν πονάει λιγότερο, διευκολύνουμε απλώς τους εαυτούς μας στο να μας πούμε ψέματα. Θα πούμε ότι δήθεν έτσι έπρεπε να γίνει, πως αυτό ήταν το σωστό. Θα ταΐσουμε λίγο τον εγωισμό μας προσφέροντας σε κάποιον άλλο την απόρριψη που φοβηθήκαμε ότι προοριζόταν για μας κι εκεί που υπήρχαν συναισθήματα θα αφήσουμε να κάτσει το παραφουσκωμένο μας «εγώ». Θα υποκριθούμε πως είμαστε καλά, πως ήταν όντως απόφασή μας, μα βαθιά μέσα μας θα μας τρώει η απορία τι θα γινόταν αν μέναμε.

Καμιά φορά δεν το κάνουμε καν συνειδητά. Δεν καταλαβαίνουμε πως γινόμαστε αυτό που φοβόμαστε -εκείνος, δηλαδή, που φεύγει. Κάποια απόρριψη –ακόμα κι αν δεν ήταν δική μας αλλά του γονιού ή του αδερφού μας– μας στοίχισε τόσο που μας άφησε πληγή και κατάλοιπα. Μας έκανε να φεύγουμε γιατί είναι το πιο εύκολο. Ίσως όχι αμέσως, αλλά σιγά-σιγά. Μας έκανε να λειτουργούμε σαν τα αερόστατα. Να πετάμε τα συναισθήματα σαν βάρη που μας κρατούν προσγειωμένους κι έπειτα να λύνουμε τα σχοινιά ή να...Διαβάστε τη συνέχεια εδώ

Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό που είδατε, τότε κοινοποιήστε το και σε φίλους, μπορεί και σε αυτούς να είναι χρήσιμο!

Σχόλια

Διαβάστε επίσης

Ενίσχυση πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων για την υλοποίηση επενδυτικών σχεδίων

Πρόστιμα με βάση εισοδηματικά κριτήρια στον νέο ΚΟΚ

ΚΑΣΤΟΡΙΑ - Το παιδικό θέατρο Λάρισας αυρίο στην ΕΔΗΚΑ Καστοριάς