Πεποιθήσεις προς επανεξέταση

Μερικές πεποιθήσεις δε μας βοηθάνε, και θέλουν επανεξέταση.

1) Η ζωή είναι δύσκολη κι επικίνδυνη. Επειδή το σύστημα πεποιθήσεων μου έλκει πραγματικότητες, τι πραγματικότητα, θα έλκω μια ζωή δύσκολη κι επικίνδυνη; Κι αν το σύστημα πεποιθήσεων μου με κάνει να ερμηνεύω καταστάσεις  με ένα συγκεκριμένο τρόπο, θα τα βλέπω όλα δύσκολα κι επικίνδυνα. Ο άλλος δίπλα μου μπορεί να μην τα βλέπει ούτε δύσκολα, ούτε επικίνδυνα. Κάποια πράγματα για μας είναι πανεύκολα και για τους άλλους το αντίθετο.

2) Είμαστε αδύναμοι κι ευάλωτοι. Αυτή  η πεποίθηση θα με  βοηθήσει να έρθω σε επαφή με την δύναμη μου; Ή το αντίθετο; Δε βοηθάει η πεποίθηση αυτή. Οι γονείς μας, δεν μας είπαν ποτέ  «είσαι Άτρωτος και δε κινδυνεύεις από κανένα». Μάλλον μας είπαν «προσέξτε τα μικρόβια, το κρύο, τη ζέστη, τους ανθρώπους, το ρεύμα, τα πάντα, τον ήλιο» Μας ποτίσανε με το αίσθημα του κινδύνου. Κι όχι με το αίσθημα της  Δύναμης.

3) Πρέπει να προστατεύουμε τους εαυτούς μας από τους άλλους και τις δυνάμεις γύρω μας. Αμέσως μπαίνω σε μια αμυντική θέση. Σκέφτομαι, «η ζωή είναι δύσκολη είναι επικίνδυνη, εγώ είμαι αδύναμος είμαι ευάλωτος, πρέπει να προστατεύω τον εαυτό μου.» Τώρα υπάρχουν δυο βασικές μορφές προστασίας. Η μια είναι η επίθεση – «πρέπει να είμαι επιθετικός – ίσως επικριτικός και το άλλο είναι να απομακρύνομαι» ή, «να κλειστώ, να μην έρθω σε επαφή. Τότε σίγουρα εκεί δε μπορεί να υπάρχει αγάπη, ούτε όταν επιτίθεμαι, ούτε όταν κλείνομαι.

4) Είναι εντάξει ή χρειάζεται να προστατεύουμε τον εαυτό μας από τους άλλους ακόμη και με ανήθικους τρόπους. Δικαιολογούμε τον εαυτό μας να κάνουμε στους άλλους αυτό που δε θα θέλαμε να κάνουν σε μας για να νιώθουμε ασφαλής.  Να πάρουμε κάτι που δε μας ανήκει. Να λέμε ψέματα όταν μας συμφέρει. Να παρακάμπτουμε το νόμο ή και τη συνείδησή μας όταν χρειάζεται να προστατεύουμε τον εαυτό μας. Να κάνουμε επίθεση. Να αγνοήσουμε τις ανάγκες των άλλων. Όλα αυτά θεωρούνται φυσικά. Σκεφτόμαστε, «πρέπει να προστατεύεις τον εαυτό σου, δε μπορείς να αφήσεις τη συνείδηση σου να σε μπερδέψει.» Σε αυτή  τη κοινωνία δε θαυμάζεται ο ηθικός άνθρωπος.

5) Είναι σωστό να πληγώσεις αυτόν που σε έχει πληγώσει. Αυτό δεν ήταν το μήνυμα του Χριστού. Είναι σαν τα μικρά παιδιά που όταν τα βλέπεις να τσακώνονται, λένε «αυτός το άρχισε!». Αρκεί; Φτάνει; Επειδή ο άλλος το άρχισε είναι σωστό να κάνω το ίδιο; Ή δε πειράζει αν  ο άλλος  το άρχισε, εγώ  θέλω να είμαι αυτό που θέλω να είμαι κι όχι να λειτουργώ όπως ό άλλος. Αλλά η κοινωνία αυτή το βλέπει πολύ φυσικό. «Σε πλήγωσε; Είναι σωστό να τον πληγώσεις!».

6) Είναι λάθος να συγχωρέσεις κάποιον που σε έχει πληγώσει ή αδικήσει. Σε κάποιες κοινωνίες έτσι πιστεύουν. Σε μια οικογένεια μπορεί να ειπωθεί «δε θα συγχωρέσεις αυτόν γιατί μας έχει βλάψει». «Έχει βλάψει την οικογένειά μας». «Δεν πρέπει να τον συγχωρέσεις.» «Προδίδεις την οικογένειά μας αν τον συγχωρέσεις». Αυτές οι πεποιθήσεις που υπάρχουν στην κοινωνία μας κι επιδρούν επάνω μας δεν μπορούν να έχουν καμιά σχέση με την αλήθεια. Όμως προγραμματιζόμαστε με αυτές και λειτουργούμε με αυτές. Και θέλει πολύ θάρρος για κάποιον να ξεφύγει.

7)  Η κατανόηση, η αγάπη κι η συγχώρεση είναι αδυναμία. Και σε βάζουν σε κίνδυνο. Αυτό που δεν έχει καταλάβει η κοινωνία είναι ότι υπάρχει η δυνατότητα να καθορίζουμε όρια με αγάπη που σημαίνει συγχωρώ κι αγαπώ αλλά καθορίζω όρια στο τι μπορώ να δεχτώ από τον άλλο σαν συμπεριφορά.

8)  Όταν αγαπάμε κάποιον πρέπει να κάνουμε ότι μας ζητάει. Κυκλοφορεί η ιδέα ότι εφόσον τον αγαπάω πρέπει να κάνω ότι μου ζητάει. Αν ζητάει ηρωίνη θα του δώσω; Αν μου ζητάει να πω ψέματα στο δικαστήριο θα το κάνω; Αν ζητάει να μη δουλεύει καθόλου και να τον συντηρώ μια ζωή χωρίς να σηκώσει το χέρι του θα το κάνω; Ο άλλος λέει αφού μ’ αγαπάς θα κάνεις αυτό που λέω αλλιώς δε μ’ αγαπάς. Η αφού δεν κάνεις αυτό που σου ζητώ, σημαίνει ότι δε μ’ αγαπάς. Μπορούμε να του διευκρινίσουμε «Ναι σε αγαπώ αλλά με φέρνεις σε σύγκρουση με την ηθική μου, με αυτό που πιστεύω, κι έχω μια εσωτερική σύγκρουση».

9) Αν αγαπάμε κάποιον πρέπει να τον αφήσουμε να κάνει ότι θέλει. Έτσι είναι; Και να μας κλέψει και να μας βλάψει και να μας δείρει και να μας κοροϊδέψει.

10) Οι γονείς χρωστάνε περιουσία στα παιδιά τους. Μεγάλη σκεπτομορφή στην Ελλάδα. «Οι γονείς χρωστάνε». Άλλο αν μπορούνε κι άλλο «χρωστάνε». Έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία που πολλά παιδιά το απαιτούν και τσακώνονται και θυμώνουν αν δεν γίνεται. Εγώ έχω μια άλλη  αντίληψη,  ότι κάθε ψυχή πρέπει να δημιουργήσει με δική της ενέργεια την πραγματικότητά της κι όχι με την ενέργεια των άλλων.

11) Είναι σωστό να κάνεις ότι μπορείς να κοροϊδεύεις την κυβέρνηση. Με αυτό μάλλον συμφωνείτε. Όμως το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε στην κοινωνία μας σήμερα όπου το κράτος δεν έχει την ικανότητα να μεριμνά τον πολίτη.  Η κυβέρνηση αποτελείτε από άτομα που ήταν πολίτες μέχρι να γίνουν πολιτικοί. Είναι σαν δύο συμμορίες που κλέβει η μια από την άλλη, η κυβέρνηση κλέβει από τον πολίτη, ο πολίτης κλέβει  από την κυβέρνηση και δε θα λυθεί το πρόβλημα μέχρι να αλλάξει αυτή η σκεπτομορφή.

12) Είναι έξυπνο να πληρώνεσαι και να μην εργάζεσαι. Ότι είναι έξυπνο να καταφέρεις να παίρνεις λεφτά χωρίς να κάνεις τίποτα. Και δυστυχώς η λέξη «έξυπνος» έχει φύγει από την έννοια της  «ευφυΐας». Έχει σχέση πια με την πονηριά.

13) Είναι σωστό να πουλάς ένα προϊόν ή μια υπηρεσία για πολύ περισσότερο από όσο αξίζει ή από το πόσο χρήματα θα ήθελες να πληρώσεις εσύ. Αφού ο άλλος έχει ανάγκη, για την υγεία του, για το νόμο για τα δικαστήρια, για τα υδραυλικά και τα ηλεκτρολογικά του κ.α. όπου ο άλλος δε μπορεί μόνος του, γίνεται μια εκμετάλλευση. Δεν πειράζει που δε θα ήθελα να πληρώσω τόσο.

Αυτές οι σκεπτομορφές δε μπορούν να δημιουργήσουν μια κοινωνία με ευτυχία. Ο ένας κοροϊδεύει και κλέβει τον άλλο.

14) Οι γονείς δημιουργούν τα παιδιά και φταίνε όταν δεν είναι αυτά καλά. Μεγάλη σκεπτομορφή, που έχουν και οι γονείς και τα παιδιά. Δεν αρκεί το παιδί να είναι καλά, αλλά το παιδί πρέπει να είναι όπως ο γονιός πιστεύει ότι πρέπει να είναι, για να είναι επιτυχημένος σαν γονιός. Πιστεύω ότι είμαστε αιώνιες ψυχές που δημιουργούμε εμείς τη πραγματικότητά μας. Πιστεύω πως ο γονέας πρέπει να εξετάσει τον εαυτό του και να συμπεριφέρεται στο παιδί όπως θα ήθελε ο δικός του γονέας να συμπεριφερθεί σε αυτόν, κι αν δε το έκανε να ζητήσει συγνώμη.  Αλλά δε πιστεύω ότι ο γονιός δημιουργεί το παιδί. Πιστεύω ότι κάθε ψυχή είναι υπεύθυνη για δική της πραγματικότητα. Δε χρειάζεται να συμφωνήσετε μαζί μου.

15) Η γυναίκα είναι αδύναμη κι ο άντρας είναι δυνατός. Μια πεποίθηση που πάει να σβήσει. Η γυναίκα είναι κατώτερη από τον άντρα. Παρόλο που έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια λειτουργεί ακόμα σε πολλά υποσυνείδητα κάποιων γυναικών κι αντρών. Κι όσο πάμε πιο ανατολή είναι ακόμη περισσότερο, όσο πάμε προς δυτικά  είναι λιγότερο.

https://sxeseis-kai-sunaisthimata.com

Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ» του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ

Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό που είδατε, τότε κοινοποιήστε το και σε φίλους, μπορεί και σε αυτούς να είναι χρήσιμο!