Πόσο εύκολα συγχωρείς την απιστία στον έρωτα;

Υπάρχει άραγε έρωτας με την πρώτη ματιά;

To δεκαοκτάχρονο κορίτσι δεν ήξερε να πει με βεβαιότητα... Το σίγουρο ήταν βέβαια πως, όταν άνοιξε η πόρτα και κοίταξε ευθεία μπροστά, δύο ζευγάρια μάτια κοιτάχτηκαν έντονα για κάποιες στιγμές. Δευτερόλεπτα; Λεπτά;  Χάθηκε για λίγο μες στα πράσινα μάτια που είχαν εστιάσει πάνω της.

Έρωτας, σκίρτημα, φτερούγισμα στην καρδιά; Ίσως και λίγο απ’ όλα αυτά να ένιωσε η κοπέλα ή και ακόμα περισσότερα, όπως ταχυπαλμία και σφίξιμο στο στομάχι. Και το τραγούδι του Ρέμου που τότε ακουγόταν παντού και τόσο πολύ της άρεσε, ήταν σαν να γράφτηκε γι’ αυτήν.
«Έρωτας, το βλέπω είσαι, πυροτέχνημα που ήρθε κι έσκασε στα μάτια μου μπροστά...»

Η πρώτη χειραψία πολλή ζεστή, ίσως να κράτησε ελάχιστα παραπάνω από όσο όφειλε η περίσταση. Η κοπέλα αισθανόταν, καταλάβαινε πως κάτι ένιωθε και αυτός. Ίσως να ήταν μόνο αυτή η έλξη που νιώθει ο άντρας για τη γυναίκα. Ίσως να έβραζε μόνο το αίμα τους λόγω της νεότητάς τους.
Αυτή δεκαοκτώ, αυτός είκοσι έξι. Όμορφο αγόρι με χαρακτηριστικά που τη γοήτευαν. Συναντιόντουσαν κάθε Παρασκευή για μια ώρα, και ναι, γινόταν ένα παιχνίδι με τα βλέμματα. Και κάποια στιγμή τής ακούμπησε κατά λάθος το χέρι και ηλεκτρίστηκε ολόκληρη. Κάθε φορά που μιλούσαν για διάφορα θέματα θα ορκιζόταν το κορίτσι πως κάτι ήθελε να της πει αλλά... δίσταζε. Το βλέμμα του όμως, πάντα εστιασμένο στο δικό της. Δεν έγινε κάτι περισσότερο, ήταν και λίγο οι συνθήκες περίεργες, έπρεπε να κρατηθεί μια απόσταση, αλλά αν και πλατωνικό ήταν κάτι πολύ δυνατό και για τους δύο.

Και ήταν ό,τι πιο όμορφο και πιο δυνατό είχε ζήσει η κοπέλα. Και ευχόταν κρυφά μέσα της να αισθάνεται κάπως έτσι και το παλικάρι. Ώσπου τα ‘φερε έτσι η τύχη ή η μοίρα, ποιος ξέρει, και κάποια χρόνια μετά ξανασυναντήθηκαν τυχαία σε έναν γάμο. Τους σύστησε η νύφη, μια και ήταν και οι δύο φίλοι της και καλεσμένοι στο τραπέζι που έκανε στο σόι της το βράδυ πριν τον γάμο.

Αφού ξεπεράστηκε το σοκ και η αμηχανία των πρώτων λεπτών, άρχισαν να μιλάνε και κατάλαβαν πως κανένας από τους δύο δεν είχε ξεχάσει. Όπως αποκαλύφθηκε σιγά σιγά, θυμούνταν και οι δυο τα πάντα από εκείνη την πρώτη γνωριμία. Άρχισαν να κάνουν παρέα, να βγαίνουν και γρήγορα αναπτύχθηκε ένα φλερτ αμοιβαίο. Η κοπέλα γοητευμένη κάργα αλλά και αυτός όπως έπρεπε  να είναι. Ρομαντικός, περιποιητικός, την πρόσεχε πολύ και αισθανόταν ασφάλεια πλάι του. Και τα ραντεβού πύκνωσαν. Ακόμα θυμάται η κοπέλα το πρώτο τους φιλί, δειλό και τρυφερό αρχικά και μετά πιο βαθύ, πιο διεκδικητικό. Είχε κοντέψει να λιποθυμήσει.

«Νομίζω πως έχω αρχίσει να σε ερωτεύομαι» της εκμυστηρεύτηκε μια μέρα και η κοπέλα πέταξε στον έβδομο ουρανό. Ήταν και λίγο άμαθη, δεν ήταν συνηθισμένη σε τέτοια, ωστόσο βρήκε τη λαλιά της και ξεστόμισε «Και εγώ!»
Και έτσι άρχισε μια όμορφη ιστορία αγάπης και έρωτα.

Είχαν πολλά κοινά, ταίριαζαν πολύ, μετά τις δουλειές τους πήγαιναν για φαγητό ή για ποτό, ή βόλτες με το αυτοκίνητο στη θάλασσα. Και σε λίγο καιρό αποφάσισαν να κάνουν και την πρώτη τους κοινή εκδρομή. Άγχος στο φουλ για το κορίτσι αλλά και ανυπομονησία να ζήσει και να απολαύσει κάθε στιγμή. Αυτός φαινομενικά ήταν πιο ψύχραιμος αλλά όπως της εκμυστηρεύθηκε μετά, την είχε και αυτός την αγωνία του. Όλα κύλησαν μαγικά, παραμυθένια, όλα έγιναν απόλυτα φυσικά γιατί έτσι έπρεπε να γίνουν.

Και η σχέση προχωρούσε στον χρόνο, μεγάλωνε ο έρωτας και η αγάπη, περνούσαν όμορφα, τι άλλο να ήθελαν; Υπήρχαν και τα καβγαδάκια, γιατί αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα, πεισματάρηδες και οι δύο δεν έκαναν πίσω και έλιωνε αυτή στο κλάμα που δεν την έπαιρνε τηλέφωνο, προσπαθούσε και αυτός να την κάνει πιο δυναμική, τέλος πάντων τα έβρισκαν στο τέλος. Ώσπου έγινε κάτι και ανατράπηκαν όλα. Κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. «Αγάπη μου, θα πάω ένα ταξίδι με τη δουλειά στην Αγγλία. Θα μου λείψεις, θα σε σκέφτομαι, πώς θα περάσουν οι μέρες» και άλλα τέτοια γλυκόλογα και η κοπέλα τον πίστευε, δεν είχε κανένα λόγο για το αντίθετο. Δεν της είχε δώσει κανένα δικαίωμα, εξάλλου, δυόμισι χρόνια που ήταν μαζί.

Και περνούν οι μέρες, γυρνά απ’ το ταξίδι -όντως είχε πάει ταξίδι με τη δουλειά- και είναι αλλαγμένος, πιο απόμακρος, λιγότερο ομιλητικός. Με τα πολλά, ένα απόγευμα της λέει: «Πήγα με κάποια άλλη. Δεν κατάλαβα πώς συνέβη αλλά το έχω μετανιώσει και σε εκλιπαρώ να με συγχωρέσεις».
Κεραυνός εν αιθρία! Κεραμίδα έπεσε πάνω από το κεφάλι της. Όσο και αν προσπάθησε δεν κατάφερε να τον συγχωρέσει, δεν μπόρεσε να παραβλέψει την απιστία. Είχε πληγωθεί βαθιά. Τον αγαπούσε. Έκανε όνειρα για τους δυο τους, για μια κοινή ζωή στο μέλλον.

Πόσο εύκολο είναι για κάποιον να δεχθεί και να παραβλέψει την απιστία; Kαι πες πως ο άλλος έχει όντως μετανιώσει και προσπαθεί, πώς θα ξέρει η κοπέλα αν δεν της το ξανακάνει; Mε λαβωμένη και σμπαραλιασμένη την καρδιά και την ψυχή η κοπέλα σήμανε το τέλος. Και ήταν ανένδοτη και ανυποχώρητη. Εκείνος προσπαθούσε πολύ, τη διεκδικούσε ξανά και ξανά, της τηλεφωνούσε αλλά έβρισκε πάντα τοίχο. Και κάποια στιγμή σταμάτησε.  Πόσο πολύ θα ήθελε να τον πιστέψει; Bασανιζόταν, πονούσε, ήταν ερωτευμένη, τον αγαπούσε. Δεν μπορούσε να τον ξεχάσει. Αδύνατον να τον ξεπεράσει.

Ακόμα και έπειτα από πολύ καιρό αναρωτιόταν αν έκανε καλά που τον έδιωξε από κοντά της. Και η σκέψη του τι θα γινόταν αν τον είχε συγχωρήσει, ακόμα τριβελίζει πολλές φορές στο μυαλό της. Τι θα γινόταν αν έκανε την άλλη επιλογή;

Έλια Κουρή/ewoman.gr

Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό που είδατε, τότε κοινοποιήστε το και σε φίλους, μπορεί και σε αυτούς να είναι χρήσιμο!