Φίλος: Ο άνθρωπος που δε θα άντεχες να μην έχεις

Φίλος: Ο άνθρωπος που δε θα άντεχες να μην έχεις

Μου αρέσει ο ήχος του δρόμου τα βράδια…

Είναι που έρχεται και φεύγει… Άλλα αυτοκίνητα τρέχουν και  χάνονται γρήγορα, άλλα πάνε αργά και τα φώτα τους σβήνουν αργά στο σκοτάδι, άλλα είναι θορυβώδη, άλλα αθόρυβα.
Mα το κάθε ένα ξεχωριστό, με τον δικό του ήχο, την δικιά του ταχύτητα.
Σκέφτομαι πως μοιάζουν πολύ με τους ανθρώπους.  Έρχονται και φεύγουν. Άλλοτε αργά, άλλοτε γρήγορα.
Κάποτε φεύγουν θεαματικά και τόσο αναπάντεχα και άλλες φορές φεύγουν τόσο αργά που ούτε που το καταλαβαίνεις.  Ο κάθε ένας διαφορετικός, μοναδικός θα έλεγα.

Σε κάνει να νιώθεις διαφορετικά και το ίδιο μοναδικά όπως ο ίδιος.
Το μεγαλύτερό τους κοινό όμως ξέρεις ποιο είναι; Με βοηθούν στο να μη νιώθω μόνη. Γιατί πάντα όταν σβήνουν τα φώτα, όταν όλοι κοιμούνται ή ίσως κοιμούνται, όταν ο μόνος ήχος που ακούω είναι αυτός της καρδιάς σου , έχω ανάγκη από παρέα. Έστω από έναν ήχο… Από ένα αυτοκίνητο… Από έναν άνθρωπο… Ένα φίλο…

Και είσαι εσύ φίλη μου. Ένας ήχος που μοιάζει με τη καρδιά μου. Που δεν χάνεται ποτέ. Δε σβήνει. Ξυπνά και κοιμάται μαζί μου.
Ένας ήχος ξεχωριστός. Που με γεμίζει. Με αγγίζει τόσο ξεχωριστά που κάνει όλους τους άλλους να μοιάζουν ίδιοι. Συνηθισμένοι! Αυτό. Αυτό το τόσο απλό παράδειγμα με κάνει να μπορώ να σου εξηγήσω. Να σε κάνω να δεις πως είσαι o άνθρωπος που δεν θα άντεχα να μην είχα…

Και απλά ευχαριστώ. Που νιώθεις ότι δεν νιώθω. Που βλέπεις όσα δεν βλέπω. Που γελάς όταν δεν γελώ.
Γιατί με κάνεις να θέλω να κάνω το ίδιο. Ξανά και ξανά και ξανά.
Που ακόμα και μετά από τόσα χρόνια που σε ξέρω σε μαθαίνω και ανακαλύπτω λόγους να σε θαυμάζω. Που ενώ είμαστε διαφορετικές έχουμε τόσα κοινά που θα ορκιζόμουν ότι είσαι το άλλο εγώ μου. Το εγώ που κρύβω. Το εγώ που δεν αφήνω τους άλλους να δουν. Το εγώ που δεν είμαι σίγουρη αν αγαπώ. Μα εσύ το αγαπάς και μου το δείχνεις.
Και με κάνεις να θέλω να το αγαπήσω και εγώ.

Μπήκες στη ζωή μου, προσπέρασες ότι επιφανειακά και μέτρια κινούνταν τότε και μπήκες μπροστά. Το ένιωθα. Γκάζωνες κάθε φορά που σου έριχνα κόκκινο φανάρι. Έκτιζες δρόμο σε κάθε αδιέξοδο που σου έβαζα. Επέλεγες τον σωστό όταν σε έβαζα σε σταυροδρόμι. Και ακόμα και τώρα δεν σταματάς. Ποτέ. Χαίρομαι που προσπαθείς και δεν φρενάρεις ποτέ. Χαίρομαι γιατί έτσι ζούμε μαζί στα άκρα. Είμαστε οικογένεια. Είμαστε ξεχωριστές. Χωριστές μόνο σαν σώματα.
Ποτέ σαν ψυχές.
Κάτι ανώτερο από φίλες. Κάτι βαθύτερο.
Κάτι πιο αληθινό.
Εμείς.

Ιωάννα Ζωσιμά


Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό που είδατε, τότε κοινοποιήστε το και σε φίλους, μπορεί και σε αυτούς να είναι χρήσιμο!

Σχόλια

Διαβάστε επίσης

Ενίσχυση πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων για την υλοποίηση επενδυτικών σχεδίων

ΚΑΣΤΟΡΙΑ - Το παιδικό θέατρο Λάρισας αυρίο στην ΕΔΗΚΑ Καστοριάς

Πουταχίδου Όλγα Υποψήφια Περιφερειακοί Σύμβουλος της ΠΕ Κοζάνης με τον Γιώργο Κασαπίδη