Εκείνες οι τοξικές γυναίκες, οι δίχως όρια, ηθική και αξιοπρέπεια
Υπάρχουν ρε παιδί μου κάτι γυναίκες, που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να τις καμαρώνεις. Δεν είναι πλούσιες, δεν είναι επιτυχημένες με την κοινή έννοια. Είναι όμως όμορφοι άνθρωποι. Θα σου χαμογελάσουν και θα φωτίσει ο κόσμος. Θα σε αγγίξουν και θα νιώσεις εμπιστοσύνη. Είναι εκεί και είναι αυτό που βλέπεις, αυτό που νιώθεις. Τίποτα κρυμμένο, τίποτα ψεύτικο. Τις καμαρώνεις, τις ζητάς, τις αγαπάς. Κι αν στην τελική δεν ταιριάζεις, τις αφήνεις ήσυχες, σε αφήνουν κι αυτές. Δε θα σε πειράξουν. Δεν έχουν λόγο κι ούτε θα ψάξουν και να βρουν. Κι είναι και κάτι άλλες, Θεέ μου φύλαγε. Εκείνες οι γκιόσσες του κερατά, όπως θα τις έλεγε κι ο παππούς μου -δε βρίζω παραπάνω για να μη χαλάσω το κάρμα μου για τις κάργιες- που δεν αξίζουν μία. Ολόχρυσες σου παρουσιάζονται. Έχουν τον αέρα του “αξίζω πολλά και τα παίρνω”. Σου πουλιούνται για τις άλλες, εκείνες τις πρώτες, τις φωτεινές που λέγαμε. Και θέλει μαεστρία για να ξεσκεπάσεις το χρυσό τους κάλυμμα και να ανακαλ