Τόσο καιρό μετά, χρόνια , ατελείωτα λεπτά και αφόρητες στιγμές που μου έλειπες, εύχομαι να μη σε γνώριζα ποτέ. Να μην είχε τύχει εκείνη η πανέμορφη βόλτα με το λεωφορείο, να μην είχε τύχει εκείνη η αίτηση. Κοιτάω πίσω το χρόνο, να βρω ακριβώς τη στιγμή που θα τα άλλαζα όλα, για να μην σε είχα γνωρίσει. Λυπηρό , θα το βλέπετε. Και ίσως είναι… Μα θα το ήθελα, έστω και για λίγο, να έβλεπα τι θα άλλαζε. Πόσες λιγότερες φορές θα έκλαιγα, πόσο λιγότερο θα πληγωνόμουν, πόση περισσότερη πίστη θα είχα ακόμη στους ανθρώπους και τις σχέσεις. Πόσα πολλά μπορεί να νιώθω ότι έχασα; Θα μου πείτε “μα κέρδισες κιόλας”…και ναι, κέρδισα κιόλας, αλλά τις περισσότερες μέρες αυτό μου περισσεύει, δεν το χρειάζομαι αυτό που κέρδισα. Χρειάζομαι πίσω εμένα και τις ήρεμες νύχτες μου. Πόσο εύχομαι να μπορούσα να τα πάρω πίσω όλα αυτά. Η μόνη μου επιθυμία αυτό το βράδυ, να μη σε γνώριζα ποτέ. Και έτσι λέω να κοιμηθώ , μετανιώνοντας τις στιγμές που μόνη μου χάρισα, σε ένα πρόσωπο που πλέον με το