Όσο σίγουρος κι αν είσαι την ώρα του χωρισμού αμφιβάλλεις
Απ’ τη στιγμή που θα νιώσεις μέσα σου ότι κάτι έχει τελειώσει, τότε σίγουρα αυτή είναι κι η πραγματικότητά σου. Όσο κι αν κοιτάξεις αριστερά ή δεξιά, τον πάτο ενός ποτηριού ή το ταβάνι, ψάχνοντας για λίγο φως απ’ έναν ήλιο που αρχίζει να σου λείπει, δεν μπορείς να βρεις συμπλήρωμα σ’ εκείνο το κενό μέσα σου. Ήλπιζες πως κάποια μέρα ένα όνειρο θα μπορούσε να διαρκέσει για πολύ. Παρ’ όλο που ήξερες ότι τα όνειρα έρχονται αργά και φεύγουν τόσο γρήγορα. Παρ’ όλο που ήξερες πως η αγάπη κι ο έρωτας –όσο χαμηλά κι αν έπεσες ή ανέβηκες– έρχονται και φεύγουν με τον ίδιο τρόπο. Κι αν μένει κάτι, στο τέλος, απ’ όλο αυτό είναι η νοσταλγία της χαράς, τις στιγμές που νιώθεις άσχημα. Τότε που ξέρεις ότι πλέον η αγάπη σου είναι διαφορετική και δε χωράει συμβιβασμούς. Δε χωράει σ’ ένα δρόμο δίχως γυρισμό. Σ’ ένα δρόμο όπου δυστυχώς δεν έχουν να κάνουν όλα μ’ αλγόριθμους και θεωρήματα, αλλά έχουν να κάνουν με συγκρούσεις. Απ’ εκείνες όπου η λογική συναντάει το συναίσθημα και παλεύει μ