Απόρριψη: Μια πονεμένη ιστορία… Ή μήπως όχι;

«Με άφησε πάλι. Δεν μου δίνει σημασία. Δεν το πιστεύω. Με απέρριψε έτσι στεγνά μπροστά στα μούτρα μου. Μου είπε όχι. Πώς είναι δυνατόν να με απορρίπτει έτσι αυτός/αυτή; Αντί να κάνει το σταυρό του/της που του/της είπα ότι τον/την θέλω, μου κάνει και τον/την δύσκολη». Κακά τα ψέματα. Η απόρριψη πονάει.

Όλοι θέλουμε να μας αγαπάνε. Η ανάγκη μας να αγαπάμε και να είμαστε αγαπητοί, είναι γενετήσια ανάγκη και υπάρχει εκεί, από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι να φύγουμε από τη ζωή αυτή. Είναι ανάγκη επιβίωσης. Ως άνθρωποι έχουμε επίσης την ανάγκη να μας επιβεβαιώνουν συνεχώς ότι μας αγαπάνε. Ειδικά από τους πολύ κοντινούς μας ανθρώπους, αναζητούμε αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν μια «ασφαλή σύνδεση», για να επιβιώσουμε.

Σαν αυτή την αγάπη που νιώθαμε όταν ήμασταν μωρά, από τη μάνα μας. Αυτό όμως, δυστυχώς, δεν συμβαίνει πάντα. Όταν η άρνηση της αγάπης, ή για να το πω πιο σωστά, η δική μας ερμηνεία ως «άρνησης της αγάπης» συμβαίνει, ο εγκέφαλός μας χρησιμοποιεί ένα από τα φίλτρα του για να τα ταξινομεί τις εμπειρίες που μας συμβαίνουν και κάνει αυτό που λέμε «γενίκευση».

Εάν για παράδειγμα ζητήσαμε από μια κοπέλα να βγούμε έξω και μας είπε όχι, σχεδόν αυτόματα απογοητευόμαστε και μπορεί να βγάζουμε μια σειρά από επαγωγικά συμπεράσματα για εμάς, που πολλές φορές δεν είναι σωστά. Όχι= δεν με θέλει, άρα δεν με αγαπάει, άρα δεν είμαι αρκετά καλός, άρα δεν αξίζω, άρα δεν αξίζω να αγαπηθώ. Άρα είμαι ένα τίποτα. Αυτό το τελευταίο, το κάνει ένα άλλο φίλτρο που χρησιμοποιεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος για να κατανοήσει τις εμπειρίες γύρω του, που λέγεται «αλλοίωση» (distortion).

Γιατί πονάει τόσο η απόρριψη;...Διαβάστε τη συνέχεια εδώ

Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό που είδατε, τότε κοινοποιήστε το και σε φίλους, μπορεί και σε αυτούς να είναι χρήσιμο!