tragikogreece.blogspot.com

– Δάσκαλε, την ηρεμία πως την κατακτάς; – Η ζωή παιδί μου, είναι ροή. Προχωράει αδιάκοπα και δεν νοιάζεται για τη δική σου κατάσταση. Η ζωή ακόμα, είναι δημιουργία. Κάθε στιγμή, αναπλάθει τον εαυτό της και ξαναδημιουργείται. Όλα τα τμήματά της συμβάλλουν σε αυτό. Ακόμα και η δική σου στάση. Μπροστά μας, βγαίνουν προβλήματα. Καλούμαστε να τα επιλύσουμε. Άλλο πράγμα το πρόβλημα, άλλο πράγμα η λύση του. Το μπλοκάρισμα προκαλείται όταν ο νους εστιάζει στο πρόβλημα και όχι στη λύση του. Όταν το κοιτάς, το γιγαντώνεις, ενώ θα έπρεπε να διαθέτεις την ενέργειά σου στη λύση. Εκεί βρίσκεται η απάντηση που ψάχνεις. Στη λύση. Όποτε κάνεις βήματα για τη λύση, δημιουργείς, και είσαι σύμφωνος με τη ροή. Όποτε εστιάζεις στο πρόβλημα, κολλάς στο παρελθόν, και η ζωή σε προσπερνάει. Το πρόβλημα, κάποτε γεννήθηκε. Τώρα, είναι παρελθόν. Η εστίαση σε αυτό, φέρνει ταραχή. Η χρόνια ταραχή, σωματοποιείται, και εκφράζεται με την ασθένεια. Έτσι δημιουργείς σε αντίθεση με τη ροή, και δ

Το να είσαι πατέρας δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά αν ο Θεός σου έχει χαρίσει μια junior έκδοση γυναίκας που από τα πρώτα λεπτά της ζωής της σου «ρουφά» κάθε απόθεμα ενέργειας και αγάπης. Όσο κι αν φαίνεται πως το μωρό του, η κόρη του, ήρθε στη ζωή για να τον… βασανίσει, στην πραγματικότητα ισχύει πως το πλάσμα που γεννήθηκε θα αποτελέσει τη νούμερο ένα θαυμάστριά του και τη γυναίκα που θα τον ερωτευτεί περισσότερο απ’ όλες. Της Όλγας Παρθενέα-Γεωργάτσου Η ιδιαιτερότητα της σχέσης πατέρα-κόρης, παρότι έχουν γίνει προσπάθειες να εξηγηθεί επιστημονικά δεν έχει καταστεί δυνατό να αποκρυπτογραφηθεί πλήρως. Πολλοί λένε πως ο πατέρας είναι ο πρώτος έρωτας της κόρης, ενώ κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν πως οι γυναίκες στιγματίζονται από τα πρώτα χρόνια της ζωής που περνούν δίπλα του. Τι σημαίνει αυτό; Ότι για κάθε παιδί και πολύ περισσότερο για κάθε κορίτσι, ο πατέρας αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή και καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο ως ενήλικας θα βλέπει, θα αξιολ

1. Τα χαρακτηριστικά του χειριστικού γονιού και της χειριστικής σχέσης Χειριστικός μπορεί να θεωρηθεί ένας άνθρωπος, ο οποίος ξέρει πολύ καλά να οδηγεί έτσι τις καταστάσεις, ώστε να επωφεληθεί ο ίδιος. Όταν το χαρακτηριστικό αυτό αποδίδεται σε ένα γονέα είναι αρκετά οξύμωρο, καθώς ο γονικός ρόλος προϋποθέτει την υπέρβαση του εαυτού και της ατομικότητας. Πώς λοιπόν γίνεται ένας γονιός να είναι χειριστικός; Να χειρίζεται καταστάσεις που αφορούν το παιδί του – ανήλικο ή ενήλικο –προς δικός του όφελος; Όλα ξεκινούν όταν στη βάση της σχέσης υπάρχει η θυσία. Ένας άνθρωπος, ο οποίος θεωρεί ότι θυσιάζει στοιχεία του εαυτού του ή της ζωής του, κάποια στιγμή θα το ζητήσει πίσω. Στην περίπτωση λοιπόν ενός χειριστικού γονιού, υπάρχει η αίσθηση του «χρέους» ή της «υποχρέωσης» ή της «οφειλής» από το παιδί προς το γονιό, στο όνομα της θυσίας που ταυτίζεται με την αγάπη. Ως αποτέλεσμα, το παιδί οφείλει στο γονιό του να ζήσει μια ζωή όπως ο γονιός τη φαντάζεται για το ίδιο. Οπ

Το έχω ακούσει πολλές φορές. Απ’ όταν ήμουν παιδί ακόμη, συγγενείς και φίλοι, το έλεγαν με καμάρι στα οικογενειακά τραπέζια, «εμένα η μάνα μου ήταν ηρωίδα, όλα τα άντεξε», «έκανε για μας αυτό, εκείνο, το άλλο…», «έδινε πάντα το 110% του εαυτού της» και στη συνέχεια αράδιαζαν ένα σωρό ιστορίες που σχεδόν πάντα έδειχναν τη μάνα να υπομένει και να πονά. Τότε, δεν ήμουν σίγουρη γιατί δεν μου άρεσε να το ακούω, αλλά θυμάμαι έντονα πως ένιωθα άσχημα όταν κάποιος ακουμπούσε τη μητέρα μου στοργικά στην πλάτη και της έλεγε «εσύ είσαι ηρωίδα!». Δεν καταλάβαινα γιατί χρειαζόταν να ειπωθεί αυτό, γιατί ήταν ηρωίδα και αν ήταν εκείνη ηρωίδα, ποιοι ήταν οι δικοί μας ρόλοι; Θυμάμαι σαν χθες, τη μέρα που τη ρώτησα αν ένιωθε έτσι. Ήμουν έγκυος στην κόρη μου και πάνω στην κουβέντα, την ρώτησα αν θεωρεί πως είναι μια μαμά – ηρωίδα. Η απάντησή της ήταν καταφατική. Τα έχασα. Δεν ξέρω, ίσως απ’ την μεριά της, είχε δίκιο. Εγώ όμως, ένιωσα άσχημα. Για την ακρίβεια, με κυρίεψε μια αλλόκοτη θλίψη

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρξε μια κάμπια. Ένιωθε ταπεινή κι ίσως στ’ αλήθεια ήταν, αν την κοίταζες με τα μάτια των πολλών. Για το κάλλος της σίγουρα δεν διακρινόταν. Θα μπορούσες, μάλιστα, να τη χαρακτηρίσεις ακόμη κι αποκρουστική με τα αμιγώς αντικειμενικά κριτήρια -εφόσον, φυσικά, συγκαταλέγεσαι στο πλήθος που με πάθος τα ενστερνίζεται. Η κάμπια μας δεν διακρινόταν για το ιδιαίτερο ταλέντο της σε κάποιον συγκεκριμένο τομέα, δεν διέθετε, δηλαδή, εκείνες τις αξιοσημείωτες δεξιότητες που θα της επέτρεπαν να υπερβεί τη φυσική της ασχήμια και να διακριθεί κοινωνικά. Τα υπόλοιπα ζώα τη χλεύαζαν και τα πιο συμπονετικά απλώς την περιφρονούσαν. Οι άνθρωποι συχνά πατούσαν πάνω της κι ύστερα σκούπιζαν τα υποδήματά τους στο χαλί με μια παραπάνω επιμέλεια. Κάποιο απόγευμα πέρασε από δίπλα της ένα εντυπωσιακό λιοντάρι με πυκνή χαίτη κι αναμφισβήτητη ομορφιά. Κάθε τόσο κοιτούσε μελαγχολικά δεξιά κι αριστερά του. Καθώς δεν είχε πάρει χαμπάρι την κάμπια, άφησε κάποτε τα δάκρυα να κυλήσουν ε

Εκείνοι που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται σαν παιδιά, σαν παιδιά που  δυστυχώς διδάχτηκαν ορισμένα μόνο μαθήματα. Κάποιοι δεν τους κάλυψαν την ύλη, δεν τους έδωσαν ένα βασικό μάθημα που θα αποτελούσε εφόδιο για τη ζωή τους. Το μάθημα αυτό είναι δύσκολο και έχει περισσότερες απαιτήσεις από αυτόν που θα το διδάξει παρά από αυτόν που θα το διδαχθεί. Γι’ αυτό, η παιδεία που έχει κανείς έχει πολλές φορές να κάνει με το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, τους μέντορές του αν είχε, τους ανθρώπους εκείνους που βρέθηκαν μπροστά του κ.ά. Οι άνθρωποι σε μειώνουν όταν οι ίδιοι μειονεκτούν και δεν μπορούν να το αποδεχτούν , ώστε να διώξουν το αίσθημα μειονεξίας απ’ το οποίο διακατέχονται, αλλάζοντας και προχωρώντας. Άρα το μάθημα έχει να κάνει με το πως πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς αυτούς τους ανθρώπους που οι ίδιοι υποφέρουν αλλά και πως να μην επηρεάζεται απ’ τις κουβέντες τους και απ’ τις κακίες τους. Το μάθημα λέγεται «ΣΕΒΑΣΜΟΣ».  Αυτή η λέξη αν υπήρχε στο λεξι

«Υποθέτω ότι δεν έχεις πολλούς φίλους. Ούτε εγώ. Δεν εμπιστεύομαι αυτούς που λένε ότι έχουν πολλούς φίλους. Είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι δεν ξέρουν πραγματικά κανέναν» πολύ ορθά έγραψε ο Carlos Ruiz Zafόn και φαίνεται να συμφωνεί με τον δικό μας Αριστοτέλη που, χιλιάδες χρό νια πριν, είχε πει πως αυτός που είναι φίλος με όλους δεν είναι φίλος σε κανέναν. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που ένα τέτοιο ζήτημα απασχόλησε τους ανθρώπους απ’ την αρχαιότητα ακόμα. Ο άνθρωπος, κατεξοχήν κοινωνικό ον, προσπάθησε να ζήσει και να ενταχθεί σε ομάδες, δημιουργώντας σχέσεις με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Υπάρχει, όμως, μία μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα άτομα που έχουμε απλά γύρω μας, τον ευρύτερο κύκλο και τους γνωστούς μας δηλαδή, και σ’ αυτούς που έχουμε αναπτύξει πιο δυνατούς δεσμούς και τους θεωρούμε φίλους μας. Η φιλία δεν είναι απλά μία ευχάριστη λέξη, είναι μία αξία με μεγάλη βαρύτητα, που χρειάζεται κόπο και συνεχή προσπάθεια για να την κατακτήσεις και να την συντηρήσεις αληθινή και με γερέ

Μια νεαρή κοπέλα πήγε στη γιαγιά της και της μίλησε για τη ζωή της και για το πόσο   δύσκολο της ήταν να καταφέρει να ξεπεράσει τα προβλήματα της. Μόλις είχε ανακαλύψει ότι ο άντρας της την απατάει και ένιωθε συντετριμμένη. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Πρόσφατα την είχαν απολύσει από την δουλειά της και πίστευε ότι αν χώριζε θα αντιμετώπιζε τρομερές οικονομικές δυσκολίες για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Κάθε φορά που νόμιζε ότι έλυνε ένα πρόβλημα, κάποιο άλλο της χτυπούσε τη πόρτα. Είπε στη γιαγιά της ότι είχε κουραστεί να παλεύει και ότι ήταν έτοιμη να τα παρατήσει. Η γιαγιά της την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρεις κατσαρόλες με νερό και τις έβαλε πάνω στα αναμμένα μάτια της κουζίνας. Σύντομα οι κατσαρόλες με το νερό άρχισαν να βράζουν. Στην πρώτη έβαλε μέσα καρότα, στη δεύτερη αυγά και στην τρίτη έριξε μερικούς κόκκους καφέ. Τα άφησε λίγο να βράσουν, χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Σε περίπου είκοσι λεπτά, έκλεισε τα μάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα έξω και τα

Ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό. Φρήντριχ Νίτσε, 1844-1900, Γερμανός φιλόσοφος Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς. Μαχάτμα Γκάντι, 1869-1948, Ινδός ηγέτης Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει. Νίκος Καζαντζάκης, 1883-1957, Έλληνας συγγραφέας Δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο γι’ αυτόν που θα προσπαθήσει. Μέγας Αλέξανδρος, 356-323 π.Χ., Όταν η συνέχεια γίνεται ζόρικη, οι ζόρικοι συνεχίζουν. Τζων Κέννεντυ, 1917-1963, Αμερικανός πρόεδρος [1960-1963] Το ερώτημα δεν είναι ποιος θα μου το επιτρέψει, αλλά ποιος θα με σταματήσει. Ayn Rand, 1905-1982, Αμερικανίδα συγγραφέας & φιλόσοφος Οι πιο ένδοξες στιγμές της ζωής δεν είναι οι λεγόμενες μέρες επιτυχίας, αλλά, περισσότερο, οι μέρες εκείνες που, μετά από απόρριψη και απελπισία, αισθάνεσαι να μεγαλώνει μέσα σου η θέληση για ζωή και η υπόσχεση για μελλοντικά επιτεύγματα. Gustave Flaubert, 1821-1880, Γάλλος συγγραφέας Ο δυνατός είν

Ένα κείμενο για όλες τις μαμάδες του κόσμου… Της Ιωάννας  Ντόρε Μάνα. Ένας άνθρωπος, που ζει για σένα. Η πρώτη που σε είδε και σε αγκάλιασε. Σε τάιζε, σε φρόντιζε. Σε έμαθε να μιλάς και να περπατάς. Ήταν εκεί στο πρώτο σου κλάμα, στα πρώτα σου βήματα. Όταν αρρώσταινες, ξαγρυπνούσε στο προσκεφάλι σου. Σε έκανε να νιώσεις την αγάπη της. Μεγαλώνοντας σε βοηθούσε με το σχολείο, σου μάθαινε τρόπους συμπεριφοράς, σου έδινε συμβουλές, σου εξηγούσε τις απορίες σου. Ήταν εκεί όταν τη χρειαζόσουν, όταν ήθελες κάπου να μιλήσεις και ήταν η μόνη που εμπιστευόσουν. Ήταν εκεί στην εφηβεία, βίωσε μαζί σου όλους τους πόνους και τις χαρές σου. Τον πρώτο σου έρωτα. Τις αποτυχίες, τις απογοητεύσεις αλλά και τις νίκες. Τις επιτυχίες. Σε καθοδήγησε, σε έβαλε στο σωστό δρόμο, σε βοήθησε να διαλέξεις τι θα σπουδάσεις, για να ξεκινήσεις τη σταδιοδρομία σου όπως τη θες. Καμιά φορά μπορεί να κόντραρες μαζί της, να της μιλούσες απότομα, να την απέφευγες… Όμως εκείνη ήταν εκεί και σε καταλάβαινε

Όχι δεν είναι τρελός Θυμάσαι που παλιά όταν έβγαινες ένα  ραντεβού και έπεφτε και ένα φιλί, σήμαινε ότι είχατε σχέση ; Ε λοιπόν οι εποχές αυτές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και πλέον τα πράγματα είναι αρκετά πιο περίπλοκα. Δυστυχώς, αυτό που νόμιζες ότι θα συμβεί ανάμεσά σας μάλλον δεν το βλέπεις να γίνεται. Κι αυτό γιατί άρχισε να σε αποφεύγει χωρίς προφανή λόγο και αιτία, παρόλο που περνούσατε καλά. Εγώ λοιπόν σου έχω τρεις λόγους, για να σε βοηθήσω να βάλεις και τις σκέψεις σου σε μία τάξη. Λόγος #1 Το ότι έχετε βγει δύο ραντεβού και έχετε περάσει-κατά τη γνώμη σου-καλά, δε σημαίνει ότι σε έχει ερωτευτεί. Υπάρχει λοιπόν περίπτωση να θέλει να περάσει την ώρα του, να βγαίνει και με άλλη, ή να γύρισε η πρώην του. Όποια κι αν είναι η αιτία, το γεγονός και μόνο ότι σε αγνοεί-εφόσον το πιστεύεις μάλλον είναι αλήθεια-δείχνει πολλά. Και στην προκειμένη δείχνει ότι δε σε θέλει και τόσο πολύ. Λόγος #2 Μήπως εσύ είσαι αυτή που φτιάχνεις σενάρια και σε φαντάζεσαι στην εκκλησία να το

« Η ευτυχία σε έξυπνους ανθρώπους είναι το πιο σπάνιο πράγμα που ξέρω»  ~ Ernest Hemimgway Η παρουσία ενός πιστού και αγαπημένου συντρόφου, μια σπουδαία οικογενειακή ζωή και μια επιτυχημένη καριέρα, ίσως να  μην είναι αρκετά για να αποτρέψουν μια έξυπνη ψυχή να αισθάνεται θλίψη και μελαγχολία. Ακολουθούν οι 6 πιθανότεροι λόγοι γιατί η ευτυχία φαίνεται να αποφεύγει τους πολύ έξυπνους ανθρώπους 1. Είναι θύματα της υπερανάλυσης Πολλοί άνθρωποι με μεγάλο επίπεδο εξυπνάδας σκέφτονται υπερβολικά πολύ και αναλύουν τα πάντα που συμβαίνουν στη ζωή τους, στον περίγυρό τους και πέρα από αυτόν. Η τόση πολλή σκέψη μπορεί να είναι εξαντλητική κάποιες φορές, ιδιαίτερα όταν οι σκέψεις σας, σας οδηγούν σε συμπεράσματα τα οποία σας ενοχλούν και σας απογοητεύουν. Σας βαραίνουν, αλλά δεν μπορείτε να κάνετε κάτι, παρά μόνο να σκέφτεστε και να σκέφτεστε, ανεξαρτήτως του πόσο σας στραγγίζει αυτή η εμπειρία. Η ικανότητά σας να αναλύετε τα πράγματα είναι πολύ καλή. Όμως, είναι

Να είσαι πάντα ο εαυτός σου, αυτό είναι το μυστικό Αυτή είμαι. Γιατί δε θέλετε να το καταλάβετε; Δε χωράω στην τσέπη σας ούτε μπαίνω στα καλούπια που χρόνια τώρα φτιάχνετε για μένα. Δεν είναι μόνο ότι δε μπορώ να συμβιβαστώ με σας. Είναι κυρίως ότι δε θέλω. Ναι, δε θέλω. Όλα αυτά τα πρέπει που ονοματίσατε κανόνες της ζωής, δεν τα αναγνωρίζω. Κι όλα τα δήθεν και τους καθωσπρεπισμούς σας τα γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια. Εκεί, δηλαδή, που γράφω κι εσάς. Παρεξηγήστε με όσο θέλετε. Κι εγώ σας παρεξηγώ. Και σας κατηγορώ, αν θέλετε να ξέρετε.Σας καταλογίζω όλες εκείνες τις καταπιεσμένες ψυχές. Όλα αυτά τα αδύναμα ανθρωπάκια που δυστύχισαν από τα πρέπει που τους υπαγορεύσατε. Σας αναγνώρισαν ως υπέρτατη εξουσία και σας έδωσαν τα ηνία της ζωής τους. Μόνο που τα χαλινάρια της δικής μου ύπαρξης επιμένω να τα διαφεντεύω εγώ. Μόνο εγώ, ακούτε; Κι ας στραβώνετε με αυτή μου την αντίδραση. Αδιαφορώ. Και για τη γνώμη και για τα δήθεν σας. Τούτα τα πρέπει που πάνω τους στήσατε ολό