Θα είσαι για πάντα η εκκρεμότητά μου

Τελείωσε. Το ξέρω. Το υπενθυμίζω στον εαυτό μου κάθε φορά που η μνήμη μου από λάθος ή από πρόθεση ανατρέχει σε σένα. Δε φταίει μόνο εκείνη. Φταίνε οι δρόμοι που τους οδηγούσαμε και τους περπατούσαμε μαζί, τα μέρη που συχνάζαμε για φαγητό ή για μια μπίρα στο χέρι, εκείνη η παραλία, το παγκάκι, το στενό κι εκείνο το αστέρι που μου έδειχνες πάντα για να σηκώσω το κεφάλι μου να το κοιτάξω κι εσύ να με φιλήσεις στον λαιμό.

Όλα σε θυμίζουν κι όλα πασχίζουν να σε ξεχάσουν. Μόνο ο χρόνος προχωρά ακάθεκτος. Αυτός δεν καταλαβαίνει από πόνο, από αδυναμίες, από έρωτες που ξεπουλιούνται όσο όσο από ανθρώπους που δεν άντεξαν να τους ζήσουν. Δεν κομπιάζει, δε διστάζει, δεν αλλάζει. Κάπου, κάποτε ίσως μόνο μετανιώσει ή συγχωρέσει, αλλά μάλλον είναι πολύ εγωιστής για να γυρίσει.  Και μαζί του κάπως κατάφερα να προχωρήσω κι εγώ. Από ανάγκη, από υποχρέωση, από συνήθεια.

Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Όπως δεν μπορώ ακόμη να σε ξεπεράσω, γι’ αυτό κι απλά σε προσπερνάω όπως όπως κάθε φορά που έρχεσαι στο μυαλό μου και με εμποδίζεις. Επικίνδυνες οι προσπεράσεις από οδηγούς με μάτια βουρκωμένα και πόδια νευριασμένα που πατούν με μίσος το γκάζι κυνηγώντας εκείνο το αναπάντητο «γιατί». Κινδυνεύουν πάντα να συγκρουστούν με την απάντηση, με την αλήθεια, αυτήν που εκούσια αγνοούν, αυτήν που νομίζουν ότι τους ξέφυγε κάπου στο βάθος του δρόμου, ενώ στην πραγματικότητα βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο μαζί της στο αντίθετο ρεύμα.

Θα είσαι για πάντα η εκκρεμότητά μου. Μια ταινία που έπεσαν οι τίτλοι πολύ νωρίτερα απ’ το τέλος, ένα βιβλίο χωρίς τελευταίο κεφάλαιο, ένα παραμύθι που δε μας βεβαίωσε ποτέ για το αν ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, μια αρχαία τραγωδία που δεν επέφερε ποτέ την κάθαρση. Κατάλαβες; Δεν είχα ποτέ την απαίτηση ίσως μόνο την προσδοκία η δική μας ιστορία να μην έχει καθόλου τέλος. Το μόνο που σου ζήτησα τότε και που με πνίγει ακόμη είναι ότι η δική μας ιστορία, αγάπη μου, ξέμεινε απότομα μισή όταν με μικρές πράξεις και μεγάλα λόγια ανέλαβες μικρές ευθύνες και πήρες μεγάλες αποφάσεις.

Ξύπνησες, φοβήθηκες, άλλαξες, μπερδεύτηκες, χάθηκες; Εμένα τα «γιατί», όλες οι αιτίες κι οι αφορμές καθόλου πλέον δε με νοιάζουν. Μόνο απορώ, αν δεν ξυπνούσες, δε φοβόσουν, δεν άλλαζες, δεν μπερδευόσουν, δε χανόσουν ή τέλος πάντων αν δε συνέβαινε ποτέ αυτό που σε έκανε να φύγεις, θα πηγαίναμε τελικά σε εκείνο το νησί που τόσες φορές είχαμε χαζέψει στο διαδίκτυο; Θα τρώγαμε εκείνο το βρμικο που μου είχες υποσχεθεί ότι θα με ξετρέλαινε; Θα μετακομίζαμε κάποτε σε εκείνο το διαμέρισμα που τότε ζηλεύαμε και τώρα έχει μείνει ξενοίκιαστο; Πήρες τη δουλειά που προσπαθούσα να σε πείσω να κυνηγήσεις; Πούλησες το αυτοκίνητό σου και πήρες εκείνο που πάντα χαζεύαμε στη μάντρα της γειτονιάς; Μου είχες τάξει μια βόλτα μέχρι τη Θεσσαλονίκη όταν θα το έπαιρνες. Θυμάσαι;

Θυμάσαι; Ήταν όλα σχέδια κι είναι όλα τους παρελθόν. Ήταν όλα δικά μας και τώρα δεν είναι κανενός. Ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχαμε σκοπό να φτιάξουμε κι ό,τι τελικά πουλήσαμε κοψοχρονιά σε ένα παζάρι με τη μοίρα. Ήσουν συναίσθημα που ήρθε για να μείνει κι έφυγε πριν γίνει. Έρωτας που είχε υπόσταση κι έγινε απόσταση. Ήσουν λαχτάρα κι έγινες καημός. Ζούσαμε για το δικό μας «κάποτε» και ξεμείναμε με το καθόλου δικό μας «ποτέ».

Θα έρθουν άλλοι στις ζωές μας. Άλλοι που θα μείνουν, άλλοι που θα φύγουν, άλλοι που θα δώσουν πολλά, άλλοι που θα πάρουν περισσότερα, άλλοι που θα αποδειχθούν σπουδαίοι κι άλλοι που θα αποδειχθούν χάσιμο χρόνου. Άλλοι που θα είναι ένα ακόμη λάθος-πάθος κι άλλοι που αγαπήσουν σαν να είναι η πρώτη τους φορά. Άλλοι που θα χαμογελάσουν από ευτυχία κι άλλοι που θα δακρύσουν από υποκρισία.

Κι εσύ; Εσύ τι ήσουν; Εσύ ήρθες γρήγορα κι έφυγες γρηγορότερα. Έδωσες όμως πολλά. Και δε ζήτησες ποτέ τίποτα παραπάνω. Εσύ για όσο έμεινες ήσουν ό,τι σπουδαιότερο κι εγώ για σένα αν μπορούσα θα χαράμιζα όλους τους χρόνους. Το δικό μας πάθος, αυτό το πολύ που πρόλαβε και φούντωσε μέσα στο λίγο, αυτό πώς να είναι λάθος; Εσύ μ’ αγάπησες σαν να ‘ναι η πρώτη σου φορά; Ή έστω θα μ’ αγαπούσες και πάλι για άλλη μια φορά; Ήσουν ευτυχισμένος ή εγκλωβισμένος; Ό,τι κι αν ήσουν τότε, τώρα είσαι μόνο εκκρεμότητα. Η δική μου εκκρεμότητα.

Συντάκτης: Εβίτα Λυκούδη

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

 pillowfights.gr 

Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό που είδατε, τότε κοινοποιήστε το και σε φίλους, μπορεί και σε αυτούς να είναι χρήσιμο!