Μαρία Τριανταφυλλίδου: Πίναμε νερό από εκεί που έκαναν μπάνιο οι Καρατσάι (Φώτο - Βίντεο)

Θέλει πολύ μεγάλη δύναμη ψυχής για να πει κάποιος «παρακαλώ για το ψόπο μ’, εγέρασα τώρα», στα βαθιά γεράματα. Μια δύναμη όμως που την έχει η θεία Μαρία, η Πιριτζάβα (πιριντζί στα τουρκικά σημαίνει πρώτος), όπως την αποκαλούν στη γειτονιά της στις Αχαρνές. Η πρώτεσσα, λοιπόν, άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της στο pontos-news.gr, μαζί με τον γιό της Θύμιο, και κυριολεκτικά μας έκανε να γεμίσουμε ενέργεια. Σε ηλικία 90 ετών, τώρα χαίρεται τη ζωή με τα μωρά της, μας λέει.

Η Μαρία Τριανταφυλλίδου (το γένος Παπαδοπούλου) γεννήθηκε την 1η Μαΐου του 1927 στο Μεσοχώρ’ του Σοχούμ. Είναι η μικρότερη –και μοναδική εν ζωή– από τα πέντε αδέλφια της.

Παντρεύτηκε, και σε ηλικία περίπου 22 ετών, το 1949, και με ένα παιδί στην αγκαλιά, εξορίζεται από τον Καύκασο προς το Καζακστάν, όπου έμεινε με την οικογένειά της στο Ιλίτς του Παχταράλ μέχρι το 1982 – χρονιά που πήραν και τη μεγάλη απόφαση να έρθουν στην Ελλάδα, στις 22 Ιανουαρίου.

Για το μεσοδιάστημα οι ιστορίες της ζωής της και τα λεγόμενά της συγκλονίζουν. Βάσανα, λιμοί, στενοχώριες. Πάντοτε όμως υπήρχε φως στο βάθος. Θυμάται τη μαύρη νύχτα –τρεις τα ξημερώματα– που ήρθαν με πιστόλια οι σταλινικές Αρχές και στοίβαξαν μέσα σε τρένα, που ήταν για μεταφορά ζώων, όλο το χωριό για να τους εξορίσουν στο Καζακστάν. «Εσείς ελλενικά διαβατήρια έχετεν, ελλενικά ταυτότητας» τους έλεγαν, και τους έδιωχναν.

Ο άντρας της Νίκος πήρε τα κρεβάτια τους και η ίδια το παιδί της στην αγκαλιά. Άφησαν πίσω σπίτι, ζώα, μνήμες.

Συγκλονίζει επίσης η περιγραφή της όταν τους πετάξανε κάπου στις αχανές εκτάσεις του Καζακστάν και διψούσαν. Κατάφεραν να ανοίξουν ένα αυλάκι στο οποίο συνειδητοποίησαν πως «οι Καρατσάι [σ.σ.: τουρανικό φύλο του βόρειου Καυκάσου] ελούσκουσανε εκεί απές, κι απ’ εκ’ απές επέρναμε επίναμε νερό». Έτσι οι Αρχές τους έδιναν το νερό μέσα σε κουβάδες αφού πρώτα το έβραζαν για να μην αρρωστήσουν. Όμως η εργατικότητα των Ποντίων και η αγάπη για τη ζωή ήταν η μαγιά που τους έκανε να επιβιώσουν σε μια ξένη περιοχή. «Οι Πόντιοι όπου ’κες πάνε αφτήν’νε και πάνε, δεν βζήνουνε», αναφέρει. Έχτισαν, έκαναν μεγάλο το Καζακστάν, καταλήγει.

Την ψυ’ν εμούν επαίραμε και μας εξορίσανε.

Δεν έλειπαν βέβαια ούτε οι έλεγχοι των Αρχών, αφού δίχως τα έγγραφα που σου παραχωρούσαν δεν μπορούσες να πας πουθενά. Ακόμα και στη λαϊκή ή σε κηδεία να πήγαινες, μας λέει η θεία Πιριντζάβα, έπρεπε να πάρεις άδεια από τις Αρχές. Η ίδια απορεί πώς κατάφεραν να ζήσουν μετά από όλα αυτά.

Σήμερα η ενασχόλησή της με τα οικιακά, η σεμνότητα και το χαμόγελό της με τίποτα δεν προδίδουν την ηλικία της, αλλά ούτε και το στενόχωρο παρελθόν της. Ξυπνάει το πρωί και κάνει πάντα την προσευχή της μπροστά στο εικονοστάσι. Φυτεύει διάφορα καλούδια στον κήπο της, που τον φροντίζει με ιδιαίτερη αγάπη. Παρέα της είναι τα παιδιά, τα εγγόνια και δισέγγονά της που την επισκέπτονται αλλά και της μαγειρεύουν με ιδιαίτερη αγάπη.

«Έναν χωρίον είμες», μας λέει, αφού η οικογένειά της είναι πολυμελής. Δεν λείπουν και οι στιγμές που με τον γιο της Ευθύμιο, που παίζει ακορντεόν, τραγωδεί εντάμα. «Εγέρασα τώρα», λέει. «Ενενήντα χρονών είμαι. Τα μωρά μ’ τερούν εμέ. Να έχ’νε την ευχή μ’, να έχ’νε τη Θεού τη χάριν», συμπληρώνει για τους δικούς της ανθρώπους, που κάποτε τους πρόσεχε και τώρα την προσέχουν αυτοί.

Κείμενο, φωτογραφίες, βίντεο: Βασίλης Καρυοφυλλίδης.

 pontos-news.gr 

Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό που είδατε, τότε κοινοποιήστε το και σε φίλους, μπορεί και σε αυτούς να είναι χρήσιμο!