Όχι κλαρίνα, όχι πλαστικά σε θάλασσες κι ακτές!

Κι έφτασε η εποχή που όλοι περιμέναμε. Η εποχή που ο κάθε πικραμένος ή ο οποιοσδήποτε, γενικά, αποφασίζει να βγει απ’ το σπίτι του, απ’ το καβούκι του και να εμφανιστεί στον έξω κόσμο σαν τον άσωτο υιό. Να βγάλει στη φόρα χέρια, πόδια, μέση, κοιλιά -ό,τι ευχαριστεί τον καθένα μας- και να φορτσάρει σε παραλίες, λιμάνια, θάλασσες κι ακτές. Να δει λίγο κόσμο, να ξελαμπικάρει, ρε αδελφέ! Ν’ ανοίξει τα μάτια του ή και να τα κλείσει ανάλογα με την κάθε περίσταση φυσικά.

Άλλωστε, πολλοί είμαστε αυτοί που βρεθήκαμε εσκεμμένα σε μια παραλία για να χαλαρώσουμε, να απολαύσουμε λίγο τη θάλασσα, τον ήλιο, το καλοκαίρι -και να καταφέρει κάποιος οικειοθελώς ή ίσως και τελείως άθελά του, να μας καταστρέψει εκείνην την ιδανική και πολλές φορές μοναδική -για όσους εργάζονται- μέρα.

Εντάξει παιδιά, καταλαβαίνουμε, το καλοκαίρι εκ φύσεως είναι παρορμητικό, φιλελεύθερο, γενικότερα απελευθερωμένο -συγκεκριμένα πολύ-, χωρίς όρια, φραγμούς κτλ. Είναι κι ο ήλιος, η ζέστη, σε συνδυασμό με την αλμύρα και τον ιδρώτα, ε, κάπου το χάνουμε κι εμείς κι εσείς. Το θέμα είναι μαζί μ’ αυτό που χάνουμε, να μη χάνουμε και τα πλαίσια του λογικού στα οποία πρέπει να κυμαινόμαστε.

Γιατί ρε φίλε, δε γίνεται να πηγαίνω εγώ παραλία να ηρεμήσω και να βλέπω εσένα με το πακέτο των έξι, να πασαλείβεσαι με αντηλιακό, λάδι κι οποιοδήποτε άλλο υγρό υπάρχει, δοκιμάζοντας τη δική μου υπομονή κι ηρεμία. Εντάξει, δε λέω, αλείψου, αλλά όχι τόσο με τρόπο «θέλω να τραβάω όλα τα βλέμματα πάνω μου», λίγο πιο νορμάλ, σαν κανονικός άνθρωπος. Αλλιώς να ψάξω να βρω τις κάμερες και να δω ποια μάρκα μαγιό διαφημίζεις. Ή έστω να ψάξω στην άμμο για τη χαμένη μετριοφροσύνη σου και να στη δώσω πίσω.

Και προτού καλά-καλά προλάβει κανείς να γυρίσει κεφάλι -τσουπ- κάτι τουρλωμένα οπίσθια να κάνουν επιδεικτικά ηλιοθεραπεία. Μα φυσικά, κανένα πρόβλημα δεν έχω μ’ αυτά. Εκτός κι αν η ξαπλώστρα απέχει πέντε εκατοστά απ’ τη δική μου κι εκτός αν έχει καθίσει ανάποδα στην ξαπλώστρα με τα πόδια λυγισμένα και τους γλουτούς με το στήθος να σχηματίζουν μία γωνία, δίνοντας έμφαση, μα πού αλλού; Στο επίμαχο σημείο.

Υπάρχει πουθενά δίπλα φωτογράφος του Playboy, πες το μου να κρυφτώ, μη με τραβήξει καμία φωτογραφία, κι όχι τίποτα αλλά «δεν είναι το καλό προφίλ μου αυτό».

Δεν πάει άλλο παιδιά, όπως και να το κάνουμε. Η παραλία είναι για όλους κι αυτό σημαίνει ένα πράγμα: Σέβομαι την ιδιωτικότητα του άλλου χωρίς να του μοστράρω στη φάτσα του τη δική μου. Αφού και να θέλουμε να σας αποφύγουμε, δεν μπορούμε. Έχετε αρχίσει να πολλαπλασιάζεστε, ειδικά τα τελευταία χρόνια κι η αποφυγή σας έχει καταστεί σχεδόν αδύνατη. Άσε που είναι κι ο τρόπος σας τόσο προκλητικός, που και τυφλός να είναι ο άλλος, θα καταλάβει απ’ την αύρα σας και μόνο πως κάτι πάει στραβά εδώ.

Να το αγαπάτε παιδιά το καλοκαίρι, αλλά να το σέβεστε κιόλας. Είναι καιρός να δείξει τα δικά του κάλλη και κάντε για λίγο στην άκρη το υπερφουσκωμένο εγώ σας μερικοί -κι ό,τι άλλο φουσκωμένο έχετε τέλος πάντων.

Συντάκτης: Μαρία Διακουράκη

Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου

pillowfights.gr

Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό που είδατε, τότε κοινοποιήστε το και σε φίλους, μπορεί και σε αυτούς να είναι χρήσιμο!