Να βοηθάς όσο μπορείς, να βοηθάς με την ψυχή σου

Τους κοιτάς και θαρρείς πως χωρίς τον πόνο τους, θα ήταν ακόμα πιο γυμνοί. Διψασμένα σώματα να σπαρταράνε στους δρόμους, ζητώντας το έλεός σου. Ένα κομμάτι ψωμί, μια ζεστή κουβέρτα, μια

γωνιά σε αυτόν τον μπουκωμένο κόσμο, κι όμως τόσο αδειανό από ανθρώπους. Μια καταραμένη ευκαιρία που τους στερήθηκε, επειδή δεν υπήρξαν τόσο τυχεροί όσο εσύ. Πολλοί από αυτούς γεννήθηκαν με ένα και μοναδικό πεπρωμένο, να είναι φτωχοί στην ζωή, αλλά ταυτόχρονα τόσο, μα τόσο πλούσιοι στην ψυχή. Άδικη η μοιρασιά. Τι αξίζει λέτε άραγε όμως περισσότερο; Μήπως τελικά εμείς που υποτίθεται πως τα έχουμε «όλα» πρέπει να ψαχτούμε λίγο καλύτερα;

Και ποιός τελικά είναι πιο τυχερός;

Άλλοι πάλι γεννήθηκαν να τα έχουν όλα κι απλά τα έχασαν, από το κορεσμένο εγωισμό τους, καθώς υπέπεσαν σε πειρασμούς και ακολασίες. Δεν είσαι εσύ αυτός που θα τους κρίνει, ούτε για αυτό που είναι, ούτε για το πώς κατέληξαν έτσι. Είσαι όμως αυτός που μπορεί ίσως να τους βοηθήσει και να τους στηρίξει. Όχι δεν είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις. Δεν σε αναγκάζει κανείς. Μπορείς αν το θέλεις όμως να γίνεις εκείνα τα γαλάζια σημεία του παζλ, δίνοντάς τους μια εικόνα πως κάτι αρχίζει να γίνεται, μια αφορμή κι ένα κίνητρο. Μία ελπίδα. Ένα σπρώξιμο, για να σηκωθούν και να παλέψουν για την ζωή τους. Πριν ακόμα για πάντα σβήσει.   

Μικρές πεινασμένες, από αγάπη ψυχές, χωρίς παιχνίδια, χωρίς σχολείο, με μάτια καθηλωμένα σε ένα καλύτερο μέλλον που όλο λένε πως έρχεται, μα στην πραγματικότητα, ούτε καν αχνοφαίνεται στο βάθος. Δεδομένα και καταστάσεις, που για αυτά τα κακόμοιρα φαντάζουν άπιαστα όνειρα. Ψυχές που αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν τόσο βίαια, λες κι κάποιος ξεγύμνωσε την παιδικότητά τους και την έντυσε με βρώμικα κουρέλια, λερώνοντας την αθώα τους ψυχή, τόσο αταίριαστα. Και κάτι απελπισμένες μάνες, με δάκρυα στα μάτια, κάτι ταλαίπωρα σώματα που μετά βίας σέρνονται, προσπαθώντας να σταθούν με κάθε τρόπο στα πόδια τους και να γίνουν ασπίδα για αυτά. Και κάτι ανήμποροι, άντρες, πατέρες, λες και κάποιος τους ρούφηξε όλο τον δυναμισμό κι έμειναν ανίκανοι να κοιτούν την ζωή να περνά μέσα από τα χέρια τους. Και κάτι ηλικιωμένοι, που ακόμη ονειρεύονται πως η ζωή τους θα αλλάξει, που ακόμη και τώρα προσμένουν και ελπίζουν, ότι ο πόνο τελικά θα τους ανταμείψει. Πως η μιζέρια τους θα γίνει επιτέλους δικαιοσύνη και όλες οι πληγές θα κλείσουν. Γιατί πρέπει να κλείσουν. Και ότι οι ασθένειες που κουβαλούν θα γίνουν πολύχρωμες πεταλούδες που θα πετάξουν μακριά. Και η ψυχή τους επιτέλους θα γιατρευτεί.

Υπάρχει άραγε εξιλέωση;

Πόση δύναμη ψυχής πρέπει να έχει κάποιος για να περιμένεις κάτι, όταν όλα σχεδόν έχουν τελειώσει;

Και κάτι, μετανάστες, κάτι πρόσφυγες, που τους έστειλε ο πόλεμος σε λημέρια όπου για να αντέξουν την αδικία και το κακό θα πρέπει να παλέψουν με όλο τους το είναι, που πολύ δύσκολα θα σταθούν ξανά στα πόδια τους και θα πάρουν πίσω την ζωή τους. Που κάποιοι τους ποδοπάτησαν και τους ισοπέδωσαν δίχως έλεος, έτσι απλά για να γεμίσουν ακόμη περισσότερο το αμαρτωλό τους σεντούκι. Αυτό το παραμορφωμένο πράγμα, που κρύβει μέσα του τόσο πόνο κι αίμα, τόσες χαμένες ανθρώπινες ζωές, για ένα γιατί. Γιατί; Αφού στο τέλος ούτε να το σηκώσουν δεν θα μπορούν. Γιατί, γιατί θα τους βαραίνουν οι ίδιες τους οι αμαρτίες και οι πράξεις. Κανένας που προκάλεσε κακό δεν γλίτωσε. Και όχι από τους άλλους, αλλά από τον ίδιο τους τον εαυτό. Και δεν γλιτώνει ποτέ. 

Αυτοί που όταν το ανοίξουν, θα είναι πια «πλούσιοι». Θα έχουν ένα σωρό «διαμάντια», διαμάντια που θα καθρεφτίζουν όμως τα δυστυχισμένα και γεμάτα απόγνωση πρόσωπά τους. 

Άνθρωποι παντού. Άνθρωποι απλοί, χωρίς ταμπέλες, χωρίς κάτι να τους διαφοροποιεί από σένα, που απλά στέκονται καθημερινά μπροστά σου και σου ζητούν την ελεημοσύνη σου με κάθε τρόπο. Για να μην καταρρεύσουν. 

Για να μην σβήσουν μέσα στην ίδια τους την φωτιά. 

Μην τους γυρνάς την πλάτη σου, μην τους παραβλέπεις, κάνοντας πως δεν τρέχει τίποτα. Τρέχει και είναι πολύ σοβαρό. Άνθρωποι χάνονται, άδικα κι ευθύνεσαι κι εσύ για αυτό. Χάνονται επειδή εμείς οι δήθεν «κανονικοί» έχουμε θάψει κάπου βαθιά μέσα μας την ανθρωπιά μας. Καιρός λοιπόν να την βρούμε. Ενώ μπούμε να κάνουμε κάτι για αυτό, προτιμούμε να σιωπούμε. Την ίδια στιγμή που κάποιος μας απλώνει το χέρι του για να τον σώσουμε από την φρίκη, εμείς τον σπρώχνουμε περισσότερο στην κόλαση. Και ξέρεις τι πονάει περισσότερο; Όχι ότι δεν έχουν σπίτι και ένα ζεστό φαΐ. Όχι ότι δεν έχουν χρήματα κι είναι αναγκασμένοι να κλέψουν για ζήσουν. Πονάει αυτό που εισπράττουν από σένα. Αδιαφορία. Πως γίνεται να προσπερνάς κάποιον στον δρόμο την ίδια στιγμή που τον βλέπεις να λιμοκτονεί και να πεθαίνει; Πως γίνεται να μην σε νοιάζει; Πως γίνεται να είσαι τόσο αναίσθητος; 

Πως γίνεται αυτή η εικόνα να μην σπαράζει την ψυχή σου και να περνάει έτσι απλά, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Ξέρω, δεν είμαστε υπόλογοι για κανένα. Και ότι κάποιες φορές ίσως να μην μπορούμε να βοηθήσουμε κανένα. Αλλά γιατί αυτό το μίσος στο βλέμμα; Γιατί αυτή η τόση κακία πια; Καθημερινά συναντάω αυτούς του βασανισμένους ανθρώπους. Αυτούς που ξεκίνησαν όπως εμείς αλλά κάπου στην πορεία πήραν την λάθος στροφή. Ανθρώπους που τα είχαν όλα κι απλά κάποιος αποφάσισε να τους τα πάρει όλα με το έτσι θέλω. Ανθρώπους που μου απλώνουν το χέρι και ζητούν το ελάχιστο που μπορώ να τους δώσω. 

Σημασία.

Να γίνω η φωνή που ξέχασαν πως έχουν.

Συναντάω κι αυτούς όμως, που τους κοιτούν με λύπηση χωρίς να αντιδρούν, άλλους που τους προσπερνούν σαν να μην υπάρχουν, λες και έχουν βγάλει ειδική σχολή στο πώς να αγνοούν τον πόνο. Οι χειρότεροί μου, αυτοί που όχι μόνο βοηθούν, αλλά ποδοπατούν και χλευάζουν αυτούς τους δύσμοιρους ανθρώπους. Τους κακολογούν και τους φέρονται σαν σκουπίδια που υπέπεσαν απλά τυχαία στον δρόμο τους. Το πιο φρικτό από όλα είναι το μίσος που βλέπω, να κουβαλάνε στην ψυχή και να μην διστάζουν να το εκφράζουν με κάθε τρόπο. Λες κι αυτοί οι άνθρωποι επέλεξαν να είναι στον δρόμο και να πεινάνε. Πάντα κάποιος άλλος φταίει ξέρω. Και γιατί να κάνω κάτι εγώ; Ας κάνουν οι άλλοι. Αυτό μας μάθανε. Μια ζωή άκουγα, «μην βοηθάς τους ζητιάνους, ενισχύεις το παραεμπόριο», λες και ξέρανε τι σημαίνει. «Συμβάλεις στην παρανομία» μου φώναζαν, λες και ήμουν ο χειρότερος εγκληματίας. Κι όμως μπορεί και να ήμουνα, όχι επειδή το λέγανε αυτοί, αλλά επειδή τους άκουγα και δεν μιλούσα. «Μην πας κοντά», με τραβούσαν, είναι κόλπο για να σε κλέψει. «Να σου κάνει κακό προσπαθεί».

Βαρέθηκα να ακούω μια ζωή αυτές τις φημολογίες.

Σιχάθηκα την τόση σκληρότητα του κόσμου. 

Κουράστηκα να βλέπω ανθρώπους με που έκρυψαν τόσο βαθιά την ψυχή τους που τώρα ούτε οι ίδιοι ξέρουν που την έχουν βάλει. 

Ε σας βεβαιώ πως τόσα χρόνια κανείς από αυτούς δεν με πείραξε. Κανένας δεν με πλήγωσε, όσο με πλήγωσαν δικοί μου άνθρωποι. 

Συμφωνώ πως πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται και πίσω από αυτές τις δήθεν κακόμοιρες φιγούρες κρύβονται πολλά πλούσια στομάχια. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει όλα να τα γενικεύουμε. Δεν είναι όλοι οι άστεγοι ψεύτες. Δεν είναι όλοι οι ζητιάνοι θεατρίνοι. Τι νομίζεις πως είναι εύκολο να ζητιανεύεις; Είναι εύκολο να τριγυρνάς στους δρόμους ζητώντας ελεημοσύνη. Αναγκάστηκαν να το κάνουν αυτό απλά για να επιβιώσουν. Για να μπορέσουν να κερδίσουν μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή τους. Είναι βάναυσο και επίπονο, αλλά η ζωή δεν είναι γλυκιά στρωμένη για κανένα. Κάποιοι πατάνε περισσότερα αγκάθια από εμάς για να φτάσουν σε ένα σημείο. 

Για αυτό να βοηθάς όσο μπορείς. Να βοηθάς με την ψυχή σου. Χωρίς αντάλλαγμα. Χωρίς κάποιο λόγο.

Έτσι γιατί είσαι άνθρωπος πάνω από όλα κι έχεις καρδιά. 

Έχει γίνει δύσκολη η ζωή μας το ξέρω, τόσο αποξενωτική. Υπάρχει φόβος διάσπαρτος παντού. 

Μια συνεχή αδιαφορία για τους άλλους, βασιλεύει.

Αλλά ρε φιλέ, δεν αξίζει μόνο σε μας να χαμογελάμε. Χρειάζεται καμιά φορά να μοιραζόμαστε αυτό το χαμόγελο.

Έχεις δει τι όμορφο χαμόγελο έχουν οι άνθρωποι όταν τους δίνεις την αγάπη σου. Για μένα αυτό είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Να εισπράττω ένα χαμόγελο από ανθρώπους, που μόνιμα τους έβλεπα σκυθρωπούς, με σκυμμένο το κεφάλι, μέσα στην απελπισία. 

Είναι οι μόνοι που μπορούν να σου πουν «ευχαριστώ» και να το εννοούν όσο τίποτε άλλο. 

Δεν θέλω να το παίξω ηθική, ούτε να με ανεβάσω, απλά θέλω να συνειδητοποιήσουν μερικοί πως η ζωή έχει σκαμπανεβάσματα και κανείς δεν ξέρει πως θα καταλήξει. Ούτε εκείνοι όταν γεννήθηκαν, ήξεραν πως θα καταλήξουν να ζουν έτσι. Ότι η φτώχεια και η δυστυχία θα ήταν οι μόνοι φίλοι τους. Θέλω ωστόσο να τονίσω, πως το να αγνοείς ανθρώπους που σ’ έχουν ανάγκη, δεν είναι μαγκιά, δεν είναι μόδα. Μπορεί να είναι τάση της εποχής. Αλλά για μένα είναι κάτι το αδιανόητο και το παράλογο. 

Κάτι αρρωστημένα φρικαλέο. 

Το να βοηθάμε όσους μας έχουν ανάγκη δεν είναι κακό, ούτε μας καθιστά θύματα. Αλλά αντιθέτως, γαληνεύει την ψυχή μας και τονώνει την ανθρωπιά μας. Αυτή η ελάχιστη ανθρωπιά που μας έχει μείνει τέλος πάντων. Οπότε, όταν σα δίνεται μια ευκαιρία να συμβάλλετε με κάποιο τρόπο, μην την πετάτε. Στηρίξτε όσους μπορείτε. Δεν χρειάζονται μόνο τα χρήματα σας και τα υλικά αγαθά. Για να κάνετε μια καλή πράξη, πολλές φόρες χρειάζεται κι ένα γλυκό βλέμμα, μια γλυκιά κουβέντα, μία ελάχιστη δόση σημασίας. Ένα «είστε καλά;», μια «καλημέρα», ένα βλέμμα συμπόνοιας. Πράγματα που δεν έχουν τιμές, που δεν κοστίζουν. Πράγματα που μας περισσεύον και μπορούμε να τα προσφέρουμε.

Μια πράξη γεμάτη αγάπη αρκεί για να κάνει κάποιον άνθρωπο ευτυχισμένο, πόσο μάλλον όταν η ευτυχία τους εξαρτάται από σένα. 

Πάντα να βοηθάς. Πάντα να συμπονάς. Και όχι μόνο στις γιορτές, επειδή αυτό σου «πουλάνε» να κανείς. Αλλά πάντα.

Γιατί το πάντα το δικό σου, θα κάνει ανθρώπους που υποφέρουν, να «γιορτάζουν» κάθε μέρα. 

ewoman.gr

Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό που είδατε, τότε κοινοποιήστε το και σε φίλους, μπορεί και σε αυτούς να είναι χρήσιμο!