Συστατικά του λυκίσκου προλαμβάνουν τη συσσώρευση λίπους στο ήπαρ, σύμφωνα με έρευνα

Δύο συστατικά - ενώσεις, η ΧΝ και η ΤΧΝ, που προέρχονται από το γνωστό φυτό, φαίνεται να δημιουργούν συνθήκες προστασίας από το λίπος στο

Έρευνα του Πανεπιστημίου του Όρεγκον των ΗΠΑ δείχνει ότι ένα ζεύγος συστατικών που προέρχεται από τον λυκίσκο (συστατικό της μπύρας) μπορεί να βοηθήσει στην αποτροπή της επικίνδυνης συσσώρευσης λίπους στο ήπαρ, γνωστής ως ηπατική στεάτωση.

Τα ευρήματα αυτά είναι σημαντικά επειδή η πάθηση επηρεάζει περίπου το ένα τέταρτο των ανθρώπων στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Αν και η έντονη, συχνή κατανάλωση αλκοόλ συχνά συνδέεται με ηπατικά προβλήματα, οι άνθρωποι με μικρό ή καθόλου ιστορικό χρήσης αλκοόλ αποτελούν το 25% του συνόλου των ασθενών, γι’ αυτό και η ασθένειά τους είναι γνωστή ως μη αλκοολική λιπώδης ηπατική νόσος (NAFLD)

Η αντίσταση στην ινσουλίνη, στην ορμόνη που βοηθά στον έλεγχο των επιπέδων σακχάρου στο αίμα, αποτελεί παράγοντα κινδύνου για την NAFLD, όπως επίσης η παχυσαρκία, η διατροφή με υψηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά και τα αυξημένα επίπεδα λίπους στο αίμα. Το ήπαρ βοηθά τον οργανισμό να επεξεργάζεται τα θρεπτικά συστατικά και λειτουργεί επίσης ως φίλτρο για το κυκλοφορικό σύστημα, ενώ το συσσωρευμένο λίπος στο συκώτι μπορεί να οδηγήσει σε φλεγμονή και ηπατική ανεπάρκεια.

Σε μια μελέτη που έκαναν οι ερευνητές του Πανεπιστημίου με επικεφαλής τον Adrian Gombart σε ζωικά μοντέλα έδειξαν ότι οι ενώσεις ξανθοχουμόλη και τετραϋδροξανθοχουμόλη, που συντομογραφούνται ως XN και TXN, μπορούν να μετριάσουν τη συσσώρευση λίπους στο ήπαρ που προκαλείται από τη διατροφή.

Η XN είναι ένα προνυλιωμένο φλαβονοειδές που παράγεται από τον λυκίσκο, το φυτό που δίνει στη μπύρα τη γεύση και το χρώμα της, και η TXN είναι ένα υδρογονωμένο παράγωγο της XN. Στη μελέτη, 60 ποντίκια κατατάχθηκαν τυχαία σε μία από πέντε ομάδες – διατροφή χαμηλή σε λιπαρά, διατροφή υψηλή σε λιπαρά, διατροφή υψηλή σε λιπαρά με συμπλήρωμα XN, διατροφή υψηλή σε λιπαρά με περισσότερο συμπλήρωμα XN και διατροφή υψηλή σε λιπαρά με συμπλήρωμα TXN.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η TXN βοήθησε στο «φρενάρισμα» της συσσώρευσης σωματικού βάρους που σχετίζεται με μια διατροφή υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά και επίσης βοήθησε στη σταθεροποίηση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα, και οι δύο παράγοντες για την αναχαίτιση της συσσώρευσης λίπους στο συκώτι.

«Αποδείξαμε ότι η TXN ήταν πολύ αποτελεσματική στην καταστολή της ανάπτυξης και της εξέλιξης της ηπατικής στεάτωσης που προκαλείται από τη διατροφή», δήλωσε ο Gombart, καθηγητής βιοχημείας και βιοφυσικής στο Κολέγιο Επιστημών του OSU και κύριος ερευνητής στο Ινστιτούτο Linus Pauling. «Η TXN φάνηκε να είναι πιο αποτελεσματική από τη XN ίσως επειδή σημαντικά υψηλότερα επίπεδα TXN είναι σε θέση να συσσωρευτούν στο ήπαρ, αλλά η XN μπορεί να επιβραδύνει την εξέλιξη της κατάστασης επίσης, στην υψηλότερη δόση».

Ο μηχανισμός πίσω από την αποτελεσματικότητα των ουσιών αυτών περιλαμβάνει την PPARγ, μια κατηγορία πρωτεΐνης που ρυθμίζει την έκφραση γονιδίων. Η PPARγ ελέγχει τον μεταβολισμό της γλυκόζης και την αποθήκευση των λιπαρών οξέων και τα γονίδια που ενεργοποιεί διεγείρουν τη δημιουργία λιποκυττάρων από βλαστοκύτταρα.

Οι XN και TXN δρουν ως «ανταγωνιστές» για την PPARγ – δεσμεύονται στην πρωτεΐνη χωρίς να την ενεργοποιήσει, σε αντίθεση με έναν αγωνιστή PPARγ, ο οποίος θα την ενεργοποιούσε καθώς και θα δεσμευόταν σε αυτή. Το αποτέλεσμα του ανταγωνισμού σε αυτή την περίπτωση είναι η λιγότερη συγκέντρωση λίπους στο ήπαρ.

«Ο ενεργοποιημένος PPARg στο ήπαρ πυροδοτεί την αποθήκευση λιπιδίων και τα δεδομένα μας υποδηλώνουν ότι οι XN και TXN εμποδίζουν την ενεργοποίηση και μειώνουν σημαντικά την έκφραση των γονιδίων που προωθούν τη συσσώρευση λιπιδίων στο ήπαρ», διευκρίνισε η κα Gombart. «Τα ευρήματα αυτά συνάδουν με μελέτες που δείχνουν ότι οι ασθενέστεροι αγωνιστές PPARγ είναι πιο αποτελεσματικοί στη θεραπεία της ηπατικής στεάτωσης από ό,τι οι ισχυροί αγωνιστές. Με άλλα λόγια, η χαμηλότερη ενεργοποίηση του PPARγ στο ήπαρ μπορεί να αποδειχθεί ευεργετική».

Μάλιστα, αξίζει να σημειωθεί ότι η TXN συσσωρευόταν καλύτερα στο ήπαρ από τη XN, γεγονός που μπορεί να εξηγεί γιατί ήταν πιο αποτελεσματικό στη μείωση των λιπιδίων, αλλά η διαφορά στη συσσώρευση δεν είναι πλήρως κατανοητή.

«Μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι η XN μεταβολίζεται από τον ξενιστή και από το εντερικό μικροβίωμα περισσότερο από την TXN, όμως χρειαζόμαστε επιπρόσθετες μελέτες για να καταλάβουμε το πώς συμβαίνει αυτό. Επίσης, ενώ οι XN και TXN είναι αποτελεσματικές προληπτικές προσεγγίσεις στα ποντίκια, οι μελλοντικές μελέτες είναι εκείνες που θα προσδιορίσουν αν οι ενώσεις μπορούν να θεραπεύσουν την υπάρχουσα παχυσαρκία στους ανθρώπους. Πάντως τα ευρήματά μας υποδεικνύουν ότι ο ανταγωνισμός της PPARy στο ήπαρ είναι μια λογική προσέγγιση στην πρόληψη και θεραπεία της ηπατικής στεάτωσης που προκαλείται από τη διατροφή και των σχετικών με αυτή μεταβολικών διαταραχών και υποστηρίζουν την περαιτέρω ανάπτυξη των XN και TXN ως θεραπευτικές ενώσεις χαμηλού κόστους», καταλήγει η Gombart.

Πηγή:

today.oregonstate.edu/news/compounds-derived-hops-show-promise-treatment-common-liver-disease

Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό που είδατε, τότε κοινοποιήστε το και σε φίλους, μπορεί και σε αυτούς να είναι χρήσιμο!