tragikogreece.blogspot.com

Βατόμουρο, μήλο, ροδάκινο, κεχριμπάρι, σανδαλόξυλο, βανίλια, ορχιδέα, αγριολούλουδα, φρούτα του δάσους, βανίλια, αμύγδαλο, κύμινο, κανέλα, νότες φράουλας, γιασεμί, βιολέτα, κέδρος και νότες καφέ… Το καθένα από αυτά είναι κι ένα μοναδικό συστατικό ενός μοναδικού αρώματο ς, κι ενδεχομένως ενός μοναδικού ανθρώπου! Τα αρώματα αποτελούν βασικά εφόδια της σαγήνης. Η ιστορία τους ξεκινά από τόσο παλιά: Ο Ιούλιος Καίσαρας αποκαλούσε τα αρώματα «φωτιά του έρωτα», ενώ η Κλεοπάτρα έκανε χρήση από συνδυασμούς αρωμάτων κι οπιούχων για να αποπλανεί του άνδρες. Βλέπεις, περνώντας, αφήνεις στο διάβα σου μια μυρωδιά, μια χρωματισμένη αύρα, που έρχεται να προσθέσει τα κομματάκια του παζλ της προσωπικότητάς σου ή να τοποθετήσει το πρώτο κομματάκι, αν πρόκειται για την πρώτη εντύπωση που έδωσες σε κάποιον. Άλλωστε, ο κάθε άνθρωπος μπαίνει μέσα σου με τη μυρωδιά του κι εσύ με τη σειρά σου μπαίνεις στη ζωή ενός άλλου ανθρώπου με τη δική σου μυρωδιά, με το δικό σου άρωμα. Τα αρώματα, λοιπόν, εί

Οι φόβοι της αποδοκιμασίας και του να βρεθείς σε ανάγκη συχνά εμπλέκονται στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους γύρω μας. Οι γονείς και τα αδέρφια σας, και ο σύντροφος και τα παιδιά σας, αν έχετε, είναι πολύ πιθανό να έχουν άποψη για αυτά που θα έπρεπε και δεν θα έπρεπε να κάνετε με τη ζωή σας. Μπορεί να έχουν δίκιο, φυσικά. Και μπορεί να παίζουν θετικό ρόλο ως μέντορες και να σας ενθαρρύνουν να ακολουθήσετε τα πραγματικά ταλέντα σας. Ωστόσο, μπορεί να κάνουν και μεγάλο λάθος. Οι άνθρωποι μπορεί να έχουν πολλούς λόγους για να επιχειρούν να κόψουν τα φτερά των άλλων ανθρώπων. Αν πάρουν έναν διαφορετικό δρόμο, μπορεί να μην είναι προς το συμφέρον τους, ή μπορεί να περιπλέξει τη ζωή τους, κάτι που δεν αντέχουν. Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι, το να σας κρατάει κάποιος μακριά από τα πράγματα που αγαπάτε –ή έστω από το να επιχειρείτε– μπορεί να είναι μια πηγή έντονης αναστάτωσης. Μπορεί οι άλλοι να μην το κάνουν συνειδητά. Μπορεί απλώς να βρεθείτε μπλεγμένοι σε ένα αυτοσυντηρούμενο δίκτυο κ

Κοκκινίζετε με το παραμικρό;  ...Θέλετε να ανοίξει η γη να σας καταπιεί σε στιγμές αμηχανίας; Πολύ ωραία!  Οι άνθρωποι που νιώθουν εύκολα κοινωνική αμηχανία είναι -και φαίνονται- πιο έμπιστοι και πιο γενναιόδωροι, υποδεικνύει μελέτη κοινωνικών ψυχολόγων. «Τα μέτρια επίπεδα συστολής είναι ένδειξη αρετής» σχολίασε ο Μάθιου Φάινμπεργκ, μέλος της ερευνητικής ομάδας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ.  «Η αμηχανία είναι η συναισθηματική υπογραφή των ανθρώπων στους οποίους μπορούμε να εμπιστευόμαστε πολύτιμους πόρους. Αποτελεί μέρος της κοινωνικής κόλλας που ενθαρρύνει την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία στην καθημερινή ζωή» πρόσθεσε ο συνεργάτης του Ρομπ Ουίλερ. Διευκρίνισε πάντως ότι η μελέτη αφορά τα λογικά επίπεδα κοινωνικής αμηχανίας και όχι τη διαταραχή της κοινωνικής φοβία ή την ντροπή που προκαλεί η παραβίαση κοινωνικών κανόνων.  Η μελέτη, που δημοσιεύεται στο Journal of Personality and Social Psychology, βασίστηκε σε βιντεοσκοπημένες συνεντεύξεις, ερευνητικά

Το διαφημιστικό πρακτορείο Leo Burnett Madrid και το brand Ruavieja στο οποίο ανήκει το λικέρ Pernod Ricard συνεργάστηκαν για μια διαφημιστική καμπάνια με τίτλο «Tenemos Que Vernos Más» ή σε απλά ελληνικά «Πρέπει να βλέπουμε περισσότερα ο ένας τον άλλο». Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό που είδατε, τότε κοινοποιήστε το και σε φίλους, μπορεί και σε αυτούς να είναι χρήσιμο!

Είναι σημαντικό να αναγνωρίσετε και να πάρετε στα σοβαρά υπόψη το συναίσθημα της μοναξιάς, ακόμα κι αν θεωρείται κάτι σχετικά απλό. Η πραγματικότητα είναι αυτή: μπορεί να επιδράσει κατά πολύ στην ψυχική υγεία κάποιου και να αυξήσει ακόμα και την πιθανότητα πρόωρου θανάτου. Έρευνα του περιοδικού Heart το 2016 βρήκε ότι ο κίνδυνος μοναξιάς και κοινωνικής απομόνωσης είναι το ίδιο σημαντικός για την καρδιάς, όσο και η παχυσαρκία. Τούτου λεχθέντος, υπάρχουν αρκετά πράγματα που μπορείτε να κάνετε για να καταπολεμήσετε τη μοναξιά. 1. Μοιραστείτε τις προσωπικές σας σκέψεις με έναν επαγγελματία ψυχολόγο Αν υπάρχει ασυμφωνία ανάμεσα στην κοινωνική ζωή που έχετε και στην κοινωνική ζωή που θέλετε, ίσως είναι ζήτημα οπτικής. Ορισμένες φορές, μιλώντας με έναν αντικειμενικό παρατηρητή (επαγγελματία), ψυχοθεραπευτή ή συμβουλευτικό ψυχολόγο, μπορείτε να βοηθηθείτε και να προσδιορίσετε τι είναι ακριβώς αυτό που θέλετε από τις σχέσεις σας. Η γνωριμία με τον εαυτό σας σε βάθος αποτελεί το π

Παρόλο που μπορεί να μην υπάρχει ένα μυστικό για την ευτυχία το οποίο να ταιριάζει σε όλους, ο κορυφαίος Ρώσος ψυχολόγος και ψυχοθεραπευτής Michail Litvak έχει να δώσει κάποιες χρήσιμες συμβουλές. Ο Litvak τράβηξε την παγκόσμια προσοχή με τα εξαιρετικά βιβλία του όπως το «Psychοlοgical Αikidο». Μέσα από αυτά, έφερε στο κοινό μια σειρά διαφορετικών ψυχολογικών αρχών που μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα την ανθρώπινη αλληλεπίδραση καθώς και να αποφύγουμε τις συγκρούσεις για μια πιο ευτυχισμένη ζωή. Δείτε παρακάτω 20 συμβουλές του Litvak και προσπαθήστε να τις εντάξετε στην καθημερινότητα σας. Αν αισθάνεστε πως έχετε απορριφθεί στην ζωή, ήρθε η ώρα για μια αλλαγή στον τρόπο σκέψης σας. Κανείς δεν απορρίπτει πραγματικά κάποιον άλλον. Αντιθέτως, όλοι προχωρούν μπροστά και αυτοί που νιώθουν πως έχουν απορριφθεί είναι απλώς αυτοί που έχουν μείνει πίσω. Ποια είναι η πραγματική διαφορά μεταξύ της ωριμότητας και της ανωριμότητας; Ένα ανώριμο άτομο «ξέρει» αλλά συχνά δε

– Δάσκαλε, την ηρεμία πως την κατακτάς; – Η ζωή παιδί μου, είναι ροή. Προχωράει αδιάκοπα και δεν νοιάζεται για τη δική σου κατάσταση. Η ζωή ακόμα, είναι δημιουργία. Κάθε στιγμή, αναπλάθει τον εαυτό της και ξαναδημιουργείται. Όλα τα τμήματά της συμβάλλουν σε αυτό. Ακόμα και η δική σου στάση. Μπροστά μας, βγαίνουν προβλήματα. Καλούμαστε να τα επιλύσουμε. Άλλο πράγμα το πρόβλημα, άλλο πράγμα η λύση του. Το μπλοκάρισμα προκαλείται όταν ο νους εστιάζει στο πρόβλημα και όχι στη λύση του. Όταν το κοιτάς, το γιγαντώνεις, ενώ θα έπρεπε να διαθέτεις την ενέργειά σου στη λύση. Εκεί βρίσκεται η απάντηση που ψάχνεις. Στη λύση. Όποτε κάνεις βήματα για τη λύση, δημιουργείς, και είσαι σύμφωνος με τη ροή. Όποτε εστιάζεις στο πρόβλημα, κολλάς στο παρελθόν, και η ζωή σε προσπερνάει. Το πρόβλημα, κάποτε γεννήθηκε. Τώρα, είναι παρελθόν. Η εστίαση σε αυτό, φέρνει ταραχή. Η χρόνια ταραχή, σωματοποιείται, και εκφράζεται με την ασθένεια. Έτσι δημιουργείς σε αντίθεση με τη ροή, και δ

Το να είσαι πατέρας δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά αν ο Θεός σου έχει χαρίσει μια junior έκδοση γυναίκας που από τα πρώτα λεπτά της ζωής της σου «ρουφά» κάθε απόθεμα ενέργειας και αγάπης. Όσο κι αν φαίνεται πως το μωρό του, η κόρη του, ήρθε στη ζωή για να τον… βασανίσει, στην πραγματικότητα ισχύει πως το πλάσμα που γεννήθηκε θα αποτελέσει τη νούμερο ένα θαυμάστριά του και τη γυναίκα που θα τον ερωτευτεί περισσότερο απ’ όλες. Της Όλγας Παρθενέα-Γεωργάτσου Η ιδιαιτερότητα της σχέσης πατέρα-κόρης, παρότι έχουν γίνει προσπάθειες να εξηγηθεί επιστημονικά δεν έχει καταστεί δυνατό να αποκρυπτογραφηθεί πλήρως. Πολλοί λένε πως ο πατέρας είναι ο πρώτος έρωτας της κόρης, ενώ κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν πως οι γυναίκες στιγματίζονται από τα πρώτα χρόνια της ζωής που περνούν δίπλα του. Τι σημαίνει αυτό; Ότι για κάθε παιδί και πολύ περισσότερο για κάθε κορίτσι, ο πατέρας αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή και καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο ως ενήλικας θα βλέπει, θα αξιολ

1. Τα χαρακτηριστικά του χειριστικού γονιού και της χειριστικής σχέσης Χειριστικός μπορεί να θεωρηθεί ένας άνθρωπος, ο οποίος ξέρει πολύ καλά να οδηγεί έτσι τις καταστάσεις, ώστε να επωφεληθεί ο ίδιος. Όταν το χαρακτηριστικό αυτό αποδίδεται σε ένα γονέα είναι αρκετά οξύμωρο, καθώς ο γονικός ρόλος προϋποθέτει την υπέρβαση του εαυτού και της ατομικότητας. Πώς λοιπόν γίνεται ένας γονιός να είναι χειριστικός; Να χειρίζεται καταστάσεις που αφορούν το παιδί του – ανήλικο ή ενήλικο –προς δικός του όφελος; Όλα ξεκινούν όταν στη βάση της σχέσης υπάρχει η θυσία. Ένας άνθρωπος, ο οποίος θεωρεί ότι θυσιάζει στοιχεία του εαυτού του ή της ζωής του, κάποια στιγμή θα το ζητήσει πίσω. Στην περίπτωση λοιπόν ενός χειριστικού γονιού, υπάρχει η αίσθηση του «χρέους» ή της «υποχρέωσης» ή της «οφειλής» από το παιδί προς το γονιό, στο όνομα της θυσίας που ταυτίζεται με την αγάπη. Ως αποτέλεσμα, το παιδί οφείλει στο γονιό του να ζήσει μια ζωή όπως ο γονιός τη φαντάζεται για το ίδιο. Οπ

Το έχω ακούσει πολλές φορές. Απ’ όταν ήμουν παιδί ακόμη, συγγενείς και φίλοι, το έλεγαν με καμάρι στα οικογενειακά τραπέζια, «εμένα η μάνα μου ήταν ηρωίδα, όλα τα άντεξε», «έκανε για μας αυτό, εκείνο, το άλλο…», «έδινε πάντα το 110% του εαυτού της» και στη συνέχεια αράδιαζαν ένα σωρό ιστορίες που σχεδόν πάντα έδειχναν τη μάνα να υπομένει και να πονά. Τότε, δεν ήμουν σίγουρη γιατί δεν μου άρεσε να το ακούω, αλλά θυμάμαι έντονα πως ένιωθα άσχημα όταν κάποιος ακουμπούσε τη μητέρα μου στοργικά στην πλάτη και της έλεγε «εσύ είσαι ηρωίδα!». Δεν καταλάβαινα γιατί χρειαζόταν να ειπωθεί αυτό, γιατί ήταν ηρωίδα και αν ήταν εκείνη ηρωίδα, ποιοι ήταν οι δικοί μας ρόλοι; Θυμάμαι σαν χθες, τη μέρα που τη ρώτησα αν ένιωθε έτσι. Ήμουν έγκυος στην κόρη μου και πάνω στην κουβέντα, την ρώτησα αν θεωρεί πως είναι μια μαμά – ηρωίδα. Η απάντησή της ήταν καταφατική. Τα έχασα. Δεν ξέρω, ίσως απ’ την μεριά της, είχε δίκιο. Εγώ όμως, ένιωσα άσχημα. Για την ακρίβεια, με κυρίεψε μια αλλόκοτη θλίψη

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρξε μια κάμπια. Ένιωθε ταπεινή κι ίσως στ’ αλήθεια ήταν, αν την κοίταζες με τα μάτια των πολλών. Για το κάλλος της σίγουρα δεν διακρινόταν. Θα μπορούσες, μάλιστα, να τη χαρακτηρίσεις ακόμη κι αποκρουστική με τα αμιγώς αντικειμενικά κριτήρια -εφόσον, φυσικά, συγκαταλέγεσαι στο πλήθος που με πάθος τα ενστερνίζεται. Η κάμπια μας δεν διακρινόταν για το ιδιαίτερο ταλέντο της σε κάποιον συγκεκριμένο τομέα, δεν διέθετε, δηλαδή, εκείνες τις αξιοσημείωτες δεξιότητες που θα της επέτρεπαν να υπερβεί τη φυσική της ασχήμια και να διακριθεί κοινωνικά. Τα υπόλοιπα ζώα τη χλεύαζαν και τα πιο συμπονετικά απλώς την περιφρονούσαν. Οι άνθρωποι συχνά πατούσαν πάνω της κι ύστερα σκούπιζαν τα υποδήματά τους στο χαλί με μια παραπάνω επιμέλεια. Κάποιο απόγευμα πέρασε από δίπλα της ένα εντυπωσιακό λιοντάρι με πυκνή χαίτη κι αναμφισβήτητη ομορφιά. Κάθε τόσο κοιτούσε μελαγχολικά δεξιά κι αριστερά του. Καθώς δεν είχε πάρει χαμπάρι την κάμπια, άφησε κάποτε τα δάκρυα να κυλήσουν ε

Εκείνοι που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται σαν παιδιά, σαν παιδιά που  δυστυχώς διδάχτηκαν ορισμένα μόνο μαθήματα. Κάποιοι δεν τους κάλυψαν την ύλη, δεν τους έδωσαν ένα βασικό μάθημα που θα αποτελούσε εφόδιο για τη ζωή τους. Το μάθημα αυτό είναι δύσκολο και έχει περισσότερες απαιτήσεις από αυτόν που θα το διδάξει παρά από αυτόν που θα το διδαχθεί. Γι’ αυτό, η παιδεία που έχει κανείς έχει πολλές φορές να κάνει με το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, τους μέντορές του αν είχε, τους ανθρώπους εκείνους που βρέθηκαν μπροστά του κ.ά. Οι άνθρωποι σε μειώνουν όταν οι ίδιοι μειονεκτούν και δεν μπορούν να το αποδεχτούν , ώστε να διώξουν το αίσθημα μειονεξίας απ’ το οποίο διακατέχονται, αλλάζοντας και προχωρώντας. Άρα το μάθημα έχει να κάνει με το πως πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς αυτούς τους ανθρώπους που οι ίδιοι υποφέρουν αλλά και πως να μην επηρεάζεται απ’ τις κουβέντες τους και απ’ τις κακίες τους. Το μάθημα λέγεται «ΣΕΒΑΣΜΟΣ».  Αυτή η λέξη αν υπήρχε στο λεξι

«Υποθέτω ότι δεν έχεις πολλούς φίλους. Ούτε εγώ. Δεν εμπιστεύομαι αυτούς που λένε ότι έχουν πολλούς φίλους. Είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι δεν ξέρουν πραγματικά κανέναν» πολύ ορθά έγραψε ο Carlos Ruiz Zafόn και φαίνεται να συμφωνεί με τον δικό μας Αριστοτέλη που, χιλιάδες χρό νια πριν, είχε πει πως αυτός που είναι φίλος με όλους δεν είναι φίλος σε κανέναν. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που ένα τέτοιο ζήτημα απασχόλησε τους ανθρώπους απ’ την αρχαιότητα ακόμα. Ο άνθρωπος, κατεξοχήν κοινωνικό ον, προσπάθησε να ζήσει και να ενταχθεί σε ομάδες, δημιουργώντας σχέσεις με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Υπάρχει, όμως, μία μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα άτομα που έχουμε απλά γύρω μας, τον ευρύτερο κύκλο και τους γνωστούς μας δηλαδή, και σ’ αυτούς που έχουμε αναπτύξει πιο δυνατούς δεσμούς και τους θεωρούμε φίλους μας. Η φιλία δεν είναι απλά μία ευχάριστη λέξη, είναι μία αξία με μεγάλη βαρύτητα, που χρειάζεται κόπο και συνεχή προσπάθεια για να την κατακτήσεις και να την συντηρήσεις αληθινή και με γερέ