Δεν είμαι κρίμα! Είμαι ο άνθρωπος που αντί για πόδια, έχω ρόδες.

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Σταμάτησε την βόλτα του, κατέβασε το βλέμμα χαμηλά ως το χώμα, ως το χώμα που κειτόταν κι η ψυχή του πια, που μόλις άδειασε για ακόμη μια φορά. Κατέβασε το βλέμμα του χαμηλά ως το χώμα, έκανε μεταβολή και πήρε πορεία προς το σπίτι του, όπως είχε κάνει αμέτρητες φορές άλλωστε μέχρι σήμερα, ακούγοντας λέξεις που πονάνε και μειώνουν.

Πριν λίγο αντιμετώπισε ξανά βλέμματα οίκτου, στην μάταιη προσπάθεια του να ανέβει στο πεζοδρόμιο από την ράμπα που ήταν κλειστή από ένα αυτοκίνητο. Και άκουσε μια ευτραφής κυρία να λέει σε μια φίλη της, “κοίτα τον τον κακομοίρη, είναι για λύπηση” και στην συνέχεια άνοιξε το βήμα της, χασκογελώντας και δείχνοντας στην φίλη της μια λαμπερή βιτρίνα με πανάκριβα κι επώνυμα παπούτσια.

Κι ήταν ακόμη μια φορά απ΄ τις πολλές, που σφράγισε το στόμα του και έκαμε ησυχία, όμως μέσα του έσπαγε χίλια κομμάτια και μάτωνε η καρδιά του, από το άδικο που πάλι του έγινε κόμπος στον λαιμό και βροχή στα λυπημένα ματιά του.
Κι ήταν για ακόμη μια φορά, που ένιωθε το άδικο να κάθεται στην πλάτη του και να το κουβαλάει και αυτό μαζί με το κορμί του, πάνω στο αμαξίδιο, που του “χάρισε” η μοίρα, δίχως να τον ρωτήσει.
Κι ήταν ακόμη μια φορά, που αισθάνθηκε να τον κοιτούν επίμονα στα ανήμπορα του πόδια κι όχι στην ψυχή του. Που αισθάνθηκε να εισπράττει λύπηση κι όχι σεβασμό. Που τον κάνανε κι αισθάνθηκε “ένοχος” για κάτι που δεν έφταιγε κι όχι άξιος κι ικανός για όλες τις μάχες που δίνει κάθε μέρα.
Ήταν ακόμη μια φορά απ΄ τις αμέτρητες, που τον αντιμετώπιζαν σαν “κρίμα”, που τον μειώνανε και τον προσβάλανε, που του χαλούσανε μια μέρα ακόμη και εν τέλη τον “κλειδώνανε” στο σπίτι.

Δεν θέλω άλλο, ψέλλισε και του ξέφυγε ένα αθόρυβο δάκρυ θυμού και λύπης πίσω από τα μαύρα του γυαλιά.
Δεν το γουστάρω άλλο…
Δεν θέλω να με κοιτούν με οίκτο, ούτε και να με συμπονάνε.
Όχι, δεν είμαι αυτό το “κρίμα τον καημένο” που ακούω κάθε τόσο.
Δεν είμαι ρε γαμώτο, ούτε κρίμα, ούτε καημένος.
Δεν είμαι ένα αξιοθέατο της λύπης, ούτε ένα μνημείο κατάθεσης στεφάνων και τιμών.

Ότι είναι όλοι τους είμαι και εγώ, ψέλλισε.
Άνθρωπος είμαι!
Με ίδια όνειρα, ίδιους πόθους κι ίδια πάθη, μες την ψυχή μου φυλαγμένα.
Με ίδιες φωτιές, επιθυμίες και αισθήματα, μες στο μυαλό μου στοιβαγμένα.
Με ίδια τιμή, αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια.
Με ίδια καρδιά που λαχταράει για ζωή, που αγαπάει κι ερωτεύεται το ίδιο.

Δεν είμαι κρίμα!
Είμαι ο άνθρωπος που αντί για πόδια, έχω ρόδες.
Είμαι ο άνθρωπος που αντί για λόγια, έχω πείσμα.
Είμαι ο άνθρωπος που αντί για οίκτο, δίνω μάχες.
Είμαι ο καθισμένος άνθρωπος με την όρθια ψυχή, ψέλλισε και μάζεψε την υπερήφανη ψυχή του από το χώμα, σηκώνοντας το καθαρό του βλέμμα προς τον ήλιο…

Υ.Γ. Ένα μεγάλο συγγνώμη από όλους εμάς τους “κανονικούς”, τους σακάτιδες στην ψυχή, τους ανάπηρους στο μυαλό, τους νοητικά λειψούς αρτιμελής και τους ανίκανους ολόκληρους ανθρώπους, που ποτέ μας δεν μάθαμε να σεβόμαστε τις όρθιες ψυχές σας. Συγγνώμη!

 loveletters.gr 

Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό που είδατε, τότε κοινοποιήστε το και σε φίλους, μπορεί και σε αυτούς να είναι χρήσιμο!