tragikogreece.blogspot.com

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου η γνώση δίνεται απλόχερα. Στον αρχαίο κόσμο, η θεωρία με την πράξη δεν νοούνταν σαν δύο διαφορετικά πράγματα. Η γνώση, ήταν ένα μέσο, ένα βασικό εργαλείο με το οποίο ο άνθρωπος μπορούσε να αγγίξει και να ανακαλύψει τον «Γνώθι σ’ εαυτόν», την πληρότητα του Είναι του. Λέει ο Βιβεκανάντα: «Μπορούμε να διαβάζουμε βιβλία όλη μας τη ζωή, μπορεί να γίνουμε πολύ διανοητικοί, αλλά στο τέλος να ανακαλύψουμε ότι δεν αναπτύξαμε καθόλου την πνευματικότητα μας. Δεν είναι αλήθεια ότι ένας υψηλός βαθμός διανοητικής ανάπτυξης, πάντα διαβαίνει χέρι με χέρι με μια αναλογική ανάπτυξη της πνευματικής πλευράς του ανθρώπου. Με το να μελετάμε βιβλία, καμιά φορά πλανιόμαστε και νομίζουμε ότι από εκεί βοηθιόμαστε πνευματικά. Αλλά αν αναλύσουμε τα αποτελέσματα της μελέτης των βιβλίων πάνω στον εαυτό μας, θα δούμε ότι στο τέλος μόνο η διανόηση μας αντλεί όφελος από τέτοιες μελέτες και όχι το εσωτερικό πνεύμα μας. Η ανεπάρκεια αυτή των βιβλίων σε ότι αφορά

Της Κικής Γιοβανοπούλου Οι άνθρωποι πεθαίνουν λένε μόνο όταν πάψουμε να τους θυμόμαστε. Μα πως να ξεχάσεις κάποιον που αγάπησες; Αυτοί που αγαπήθηκαν πραγματικά δεν φεύγουν από μέσα μας. Δεν χάνεται η αγάπη, δεν παλιώνει. Ακόμα και αν δεν αγγίζεται, υπάρχει. Η αγάπη δεν πεθαίνει… Λευκά χαρτιά γεννιόμαστε. Λευκά χαρτιά που όσο περνάει ο καιρός, πάνω τους γράφονται ονόματα που για χρόνια μας ήταν άγνωστα. Ονόματα ανθρώπων που εμφανίζονται απ’ το πουθενά. Περνώντας ο καιρός, κάποια ονόματα ξεθωριάζουν κι εξαφανίζονται, είναι όμως και κάποια που γράφονται πάνω μας με ανεξίτηλο μελάνι… Ονόματα που ακόμη κι αν κάποια στιγμή σταματήσουμε να προφέρουμε, δεν παύουν να μας στιγματίζουν για πάντα. Δεν ξεθωριάζει το μελάνι με το οποίο γράφτηκαν μέσα μας… Υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν στη ζωή μας για να παίξουν σε ρόλο πρωταγωνιστή. Έναν ρόλο που τους χαρίσαμε απλόχερα και βαθιά μέσα μας ελπίζαμε να τον κρατήσουν για πάντα… Ήρθε όμως η στιγμή που η ζωή αποφάσισε διαφορετικά… ήρθε η στιγμή

«Ο αδύναμος δεν μπορεί ποτέ να συγχωρήσει. Η συγχώρεση είναι το χαρακτηριστικό του ισχυρού». Αυτή ήταν μια από τις βασικές αρχές του Γκάντι για να αλλάξουμε τον κόσμο, να αλλάξουμε τον τρόπο που ερμηνεύουμε τα πράματα – καθώς όλα σε μια ερμηνεία βασίζονται -, να αλλάξουμε τη βαρύτητα που δίνουμε σε καταστάσεις και συνθήκες και έπειτα να αλλάξουμε εμάς. Μόνο τότε θα αλλάξει πραγματικά ο κόσμος μας και ο κόσμος ολόκληρος. Όχι, ο αδύναμος δε μπορεί να συγχωρέσει. Ψάχνεται για εκδίκηση, τον τρώει το μέσα του για το σκοτάδι. Μυήθηκε στο κακό που έχει μέσα της η «συνήθεια», στα χαρακτηριστικά της τελειότητας που πάντα προσδοκούσε, μα ποτέ δεν κατάκτησε, γιατί μαντέψτε… δεν υπάρχει «τελειότητα». Όχι, ο αδύναμος δε μπορεί να ηρεμήσει. Επιδιώκει έναν ακόμα πόλεμο. Έναν διαρκή πόλεμο. Αγχώνεται, καταστρώνει σχέδια, αμφιβάλλει για τα πάντα. Για τις ενέργειες, τις σκέψεις του, τη «λογική» του. Όχι, ο αδύναμος δε μπορεί σκεφτεί καθαρά. Τον θολώνει το «εγώ» του και ο μικρόκοσμος που πα

Αν δεν ρωτούσαμε στη ζωή αυτή, δεν θα παίρναμε απαντήσεις, αλλά ούτε θα μαθαίναμε καινούργια πράγματα. «Η ζωή είναι γεμάτη αλλαγές, ανατροπές, εκπλήξεις», λέει η διακεκριμένη βρετανίδα ψυχολόγος Emma Kenny. Και προσθέτει: «Όσο είμαστε νέοι μας αρέσει να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα, να βιώνουμε νέα συναισθήματα, να πειραματιζόμαστε με το διαφορετικό, να αλλάζουμε όνειρα και φιλοδοξίες. Μεγαλώνοντας όμως κουραζόμαστε και σταματάμε να παίρνουμε τη «συναισθηματική μας θερμοκρασία». Η ρουτίνα, η επανάληψη, η κούραση και οι ευθύνες δεν μας βοηθούν να νιώσουμε τον παλιό μας αυθορμητισμό, να αφεθούμε στο καινούργιο, στην έκπληξη. Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε πως για ισορροπημένες σχέσεις και για μια ισορροπημένη γενικά ζωή, ανεξάρτητα από την ηλικία, είναι απαραίτητη η συνεχής ανατροφοδότηση του εαυτού μας. Η ανατροφοδότηση αυτή μπορεί να προέρχεται από ανθρώπους αλλά και δραστηριότητες που μας κάνουν να αισθανόμαστε χαρούμενοι. Επίσης, είναι χρήσιμο να μπορούμε να νοηματοδοτούμε τη

Τι απαντάτε σε αυτό το ενδιαφέρον ερώτημα για τις σχέσεις Γνωρίζεστε, τα φτιάχνετε, τρώτε πολύ και τελικά ο κάλος ή η καλή σου παχαίνουν. Και το ερώτημα είναι το εξής: Εσύ θα χώριζες το ταίρι σου αν έβαζε κιλά ή θα συνέχιζες να είσαι μαζί του και να το αγαπάς όπως πρώτα; Πρόκειται για ένα πρόβλημα που εμφανίζεται συχνά στις σχέσεις και πιθανότατα να το έχεις αντιμετωπίσει και εσύ, έστω μια φορά στη ζωή σου. Φυσικά το κακό με τα κιλά δεν είναι μόνο στην εικόνα, αλλά κυρίως στην υγεία του ανθρώπου που του βάζει, καθώς και στην ψυχολογία του, αφού πολλοί αρχίζουν να χάνουν την αυτοπεποίθηση και τον αυτοσεβασμό τους. Φυσικά και δεν πρέπει να τρελαίνεται κανείς για τα κιλά, αφού είναι κάτι που λύνεται και υπάρχει πάντα περιθώριο βελτίωσης του εαυτού μας. Η επιστήμη δε, όσαν αφορά τα κιλά και τις σχέσεις έρχεται να δώσει τις δικές της απαντήσεις. Σε πρόσφατη έρευνα που δειξήχθη λοιπόν αποκαλύφθηκε ότι όσο κι αν σου ακούγεται περίεργο, το σωματικό βάρος ενός ανθρώπου σχετίζεται με τον σ

Είναι και κάποιοι άνθρωποι που τους έχεις πάντα για δεδομένους. Στέκουν εκεί να σε ακούσουν, να σε στηρίξουν, να σε συμβουλεύσουν. Είναι αυτοί που θα σε κρατήσουν να μην πέσεις, θα σε βοηθήσουν να μη βουλιάξεις. Πάντα εκεί, πάντα δυνατοί για τις αδύνατες στιγμές σου. Πάντα οι κυματοθραύστες σου στα ζόρια, τα εξιλαστήρια θύματα στα άδικά σου. Κι έχεις πολλά άδικα. Γιατί τους ανθρώπους που θεωρείς δεδομένους δεν τους πολυσέβεσαι. Μπορεί να μη σου αρέσει να το ακούς αυτό αλλά είναι η αλήθεια. Δεν τους σέβεσαι φίλε. Τους φωνάζεις, τους αδικείς, ξεσπάς πάνω τους τα ζόρια σου. Γίνεσαι απότομος, σκληρός. Ζητάς ολοένα και περισσότερα. Ναι, εγωιστής γίνεσαι. Ακριβώς επειδή τους θεωρείς δεδομένους. Και μες τη σιγουριά σου αυτή, ξεχνάς το βασικό. Κανείς άνθρωπος, ποτέ, δεν είναι δεδομένος. Όλοι μπορούν να εκλείψουν από τη μια στιγμή στην άλλη, ιδίως όταν δεν έχουν το σεβασμό που πρέπει στον καθένα τους. Ναι φίλε. Σεβασμό θέλει αυτός που σου στέκεται. Μήτε λεφ

Μην απελπίζεσαι φίλη μου Οι καιροί άλλαξαν, οι άντρες δεν φλερτάρουν πια  και εμείς τα κορίτσια καθόμαστε και μιζεριάζουμε επαναλαμβάνοντας πόσο άτυχες είμαστε. Τι κάνεις όμως για να αλλάξεις την κατάσταση αυτή; Μήπως είσαι από εκείνες που βγαίνουν για ποτό και απλά κάθονται σε μία γωνία παρατηρώντας τον κόσμο γύρω τους; Αποτέλεσμα; Δεν σε πλησιάζει άνθρωπος παρόλο που κατά γενική ομολογία είσαι μία κούκλα. Γιατί συβαίνει αυτό τελοσπάντων;  Επειδή εμείς λοιπόν σε αγαπάμε και νοιαζόμαστε για σένα,  και κυρίως την ερωτική σου ζωή , γιατί τι να την κάνεις τη ζωή αν δεν αγαπάς anyway, σου έχουμε μια έρευνα, η οποία εκτός του ότι θα σε προβληματίσει, θα σε κάνει να δεις τα... συναισθηματικά σου με εντελώς διαφορετική ματιά.  Δες την παρακάτω gallery για να μάθεις την απάντηση: ΔΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Αν βρήκατε ενδιαφέρον αυτό που είδατε, τότε κοινοποιήστε το και σε φίλους, μπορεί και σε αυτούς να είναι χρήσιμο!

Πριν από 20 περίπου χρόνια εργαζόμουν ως ταξιτζής για να ζήσω. Ήταν μια ευχάριστη δουλειά για κάποιον που δεν θέλει ένα αφεντικό συνέχεια πάνω από το κεφάλι του, αλλά και για κάποιον που του αρέσει να γνωρίζει συνέχεια ανθρώπους. Ένα βράδυ συνέβη κάτι καταπληκτικό. Κάτι που θα το θυμάμαι για πάντα. Κάποιος ζήτησε ταξί από μια ήσυχη περιοχή της πόλης. Πήγα στο σημείο και είδα ότι αυτός που ζήτησε ταξί, έμενε σε ένα μικρό αλλά πολύ όμορφο σπίτι. Όση ώρα περίμενα απ” έξω να ανοίξει η πόρτα, σκεφτόμουν ότι ο πελάτης θα ήταν κάποιος μεθυσμένος που ήθελε να γυρίσει σπίτι του, κάποια που τσακώθηκε με τον εραστή της ή κάποιος που εργάζεται πρωινή βάρδια σε κάποιο εργοστάσιο στο βιομηχανικό τμήμα της πόλης. Περιπτώσεις δηλαδή που συναντούσα πολύ συχνά. Γύρισα και κοίταξα ξανά προς το σπίτι. Το κτίριο ήταν σκοτεινό, εκτός από ένα μοναδικό φως σε ένα παράθυρο στο ισόγειο. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι περισσότεροι ταξιτζήδες θα κόρναραν μια, δυο φορές και στη συνέχεια, αν εξακο

Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη ώστε τελικά αυτό που της δίνει και ομορφιά και ουσία είναι να βουτάς στο άγνωστο και να ζεις τη στιγμή χωρίς προσδοκίες, προϋποθέσεις και «υπογεγραμμένα συμβόλαια». Τη βαθύτερη σοφία, για να σταθούμε μπροστά στο άγνωστο χωρίς φόβο, η ψυχή μας τη διαθέτει από τότε που γεννιόμαστε ή μάλλον από τη στιγμή της σύλληψής μας. Γι’ αυτό τα παιδιά έχουν αυτό που εμείς, οι ενήλικες, ονομάζουμε «άγνοια κινδύνου». Τα παιδιά όμως δεν έχουν αναπτύξει ακόμα τις απαραίτητες νοητικές λειτουργίες ούτε έχουν υιοθετήσει (όχι πλήρως τουλάχιστον) τα στερεότυπα που κουβαλάμε οι ενήλικες. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν καταλαβαίνουν τι θα πει κίνδυνος και δεν ψάχνουν να βρουν τι ξέρουν και τι δεν ξέρουν. Απλώς ζουν! Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πέσουν, θα πληγωθούν, θα ματώσουν, θα πονέσουν. Με λίγα λόγια, δεν οχυρώνονται πίσω από το φόβο τους, διότι άγνοια κινδύνου αυτό ακριβώς σημαίνει: να ζεις χωρίς να σκέφτεσαι τις συνέπειες, να πράττεις χωρίς να φοβάσαι τον ε