Μαριτίνα Θεοδωροπούλου Σωτήριο έτος 2018. Μια Ελένη… Μια φοιτήτρια σε κάποιο νησί κανονίζει να βγει με φίλους. Ντύνεται, χτενίζει τα μαλλιά της και βάφεται. Κλείνει τη πόρτα πίσω της για τελευταία φορά. Λίγες ώρες μετά, η ίδια Ελένη χάνει τα ρούχα της, το μακιγιάζ, τους φίλους και στο τέλος την ίδια τη ζωή της, άγρια, χωρίς οίκτο και καμία ανταπόκριση στις εκκλήσεις της για έλεος, σε μια στερνή προσπάθεια αντίστασης κι αυτοπροστασίας. Δεν είναι η πρώτη Ελένη και φοβάμαι πως δεν θα είναι η τελευταία. Ίσως να σκεφτόμαστε πως την πρόδωσε η εμπιστοσύνη στους λάθος ανθρώπους. Μα είναι όντως αυτό; Μας καλύπτει, μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα; Δεν θα έπρεπε να βγει, να διασκεδάσει; ΝΑ ΖΗΣΕΙ; Η Ελένη σήμερα θα ήταν ίσως αγχωμένη με τη πτυχιακή της, με το επαγγελματικό της μέλλον, θα έψαχνε έπιπλα να διακοσμήσει το σπίτι της κι ίσως να είχε αλλάξει χτένισμα. ΘΑ ΗΤΑΝ ΖΩΝΤΑΝΗ. Θα είχε όνειρα, ελπίδα, αγωνία για το μέλλον. Όταν άκουσα την ιστορία της, ούσα ήδη μητέρα, κάτι έ