Γεννήθηκα για να είμαι ελεύθερος!
Χαμένος μέσα στη βουή της πόλης, ψάχνω εκείνο το μέρος μέσα μου να ξαποστάσω. Τρελαμένος, κινούμαι στους ρυθμούς που σε θέλουν ρομπότ για να τα προλαβαίνεις όλα χωρίς συναίσθημα και χωρίς αληθινό χαμόγελο. Σταματάω για μια στιγμή και παρατηρώ τα χέρια μου, τα δάχτυλά μου, έτσι ασυναίσθητα και αναρωτιέμαι: “Αλήθεια τρέχει αίμα στις φλέβες μου;”. Έχω ξεχάσει να είμαι ζωντανός. Φρικάρω και μόνο στη συνειδητοποίηση. Μεμιάς μαζεύω τα πράγματά μου και φεύγω σχεδόν τρέχοντας από το γραφείο. Θέλω να φύγω από όλους και από όλα και να πάω στο καταφύγιό μου. Θέλω να κατεβάσω ρολά στην ανούσια καθημερινότητα και να πιάσω επαφή με τα ουσιώδη και τα ζωτικά. Μήπως έχω ξεχάσει να είμαι άνθρωπος; Δίπλα μου χίλιες δυστυχίες διαδραματίζονται κι εμένα μου είναι αδύνατο να βγω απ’ το μικρόκοσμό μου. Έχτισα το δικό μου κόσμο όπως και τόσοι άλλοι από τα ίδια όμως υλικά που μου τα πούλησαν φτηνά σε τιμή ευκαιρίας, νομίζοντας πως κάτι έκανα, μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι έκανα μια από τα ίδια όπως τόσ