tragikogreece.blogspot.com

Λίτσα Φιλίππου Σ΄ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου, σαν ένα πολύχρωμο ουράνιο τόξο στις μαύρες καταιγίδες του ουρανού μου. Σαν μία ολάνθιστη Άνοιξη στη χειμέρια νάρκη της καρδιάς μου. Λαμπερός ήλιος που φώτισε για λίγο τα σκοτάδια μου. Και ένας διάττοντας αστέρας στον ορίζοντα μου. Σ΄ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου...κι ας έφυγες. Που υπήρξες μία σταγόνα ελπίδας στον ωκεανό της απελπισίας μου. Μία στάλα αισιοδοξίας στο πέλαγος της απόγνωσης μου. Ένα μικρό απάνεμο λιμάνι στα ανεμοδαρμένα κύματα που παρέσυραν την οντότητά μου. Και ένας εκκωφαντικός θόρυβος στην αβάσταχτη σιωπή της μοναξιάς μου. Για όλα αυτά και τόσα άλλα θα σ΄ ευγνωμονώ πάντα... Για εκείνο το γαλήνιο ταξίδι που με συντρόφευσες, στις ανταριασμένες θάλασσες του κόσμου. Τον ανθισμένο κήπο της οντότητάς σου, που στόλισε προσωρινά το ξηρό και άγονο έδαφος της γης μου. Τα ζωηρά και έντονα χρώματα σου, που έβαψαν τον πίνακα της νεκρής μου φύσης. Το βάλσαμο που απάλειψες την πληγή μου, ανακουφίζοντας την για λίγο. Και

Μαρίλια Νετιάδη Ένα μισοτελειωμένο παζλ ήμουν μέχρι τώρα, που ζητούσε απεγνωσμένα το τελευταίο του κομμάτι. Εκείνο το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό, που χρειαζόταν για να γεμίσει το κενό. Απαραίτητο για να φέρει συνοχή και ισορροπία. Ο συνδετικός κρίκος που κάνει την εικόνα ολοκληρωμένη. Τίποτα δεν μπορεί να το γκρεμίσει, ούτε καν οι ροπές του αναπάντεχου αέρα. Όλα είναι στη θέση τους και εγώ δυνατή. Δεν τρέχω να μαζέψω συντρίμμια και διάσπαρτα κομμάτια του εαυτού μου. Όχι πια. Φτωχή ήμουν, επαίτης αγάπης και καλοσύνης. Αρκούμουν στα ψίχουλα. Τέρμα όμως. Ήρθες εσύ και γίνηκα μεμιάς ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου. Πολύτιμος θησαυρός στα χέρια μου, που τρέμω μη σπαταλήσω. Διαμάντι η ψυχή σου καθάριο, ατόφιο, αυθεντικό. Λάμπει από μακριά , φέρνοντας φως στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού μου και τα ανήλιαγα σοκάκια της ψυχής μου. Μια ανοιχτή πληγή είμαι, που κινδυνεύει να κακοφορμίσει. Κάλυπτα την ασχήμια με κουρελιασμένες γάζες για να περνάω απαρατήρητη. Με

Να τον αγαπάς τον εαυτό σου,  όπως είναι, με τα παραπανίσια κιλά, με την κοιλίτσα που προεξέχει, με τα μαγουλάκια που φουσκώνουν, με τα ρούχα τα άτιμα που στενεύουν στα καλά καθούμενα.

Γράφει η Luna Punk Ο μεγαλύτερος δειλός, είναι εκείνος που ξυπνά τον έpωτα σε μια γυναίκα, χωρίς να έχει πρόθεση να τον ανταποδώσει.

Στεύη Τσούτση Είναι κι εκείνοι οι  « βλάκες »  του έρωτα. Εκείνοι οι κουτοί που πιστεύουν πάντα ό,τι τους πουν. Σ’ αγαπώ, τους λένε και παραδίνονται άνευ όρων. Θέλω χρόνο, τους λένε και αφήνονται να περιμένουν το κάθε αύριο. Αν τους ρωτήσεις, δε θα ήθελαν να είναι βλάκες. Θα ήθελαν να καταλαβαίνουν με την πρώτη κάθε έναν που πάει να τους γελάσει. Κάθε ψεύτη, προδότη, υποκριτή. Έχουν περάσει πολλά κι όμως, ακόμη δεν το έμαθαν το μάθημά τους. Είναι τόση η ανάγκη τους για μοίρασμα, τόση η επιθυμία να δοθούν κάπου ολοκληρωτικά, που τους τυφλώνει. Δε θέλουν να δουν πως οι προθέσεις των ανθρώπων δεν είναι πάντα αγνές. Τα λόγια τους δεν είναι πάντα ειλικρινή. Οι πράξεις τους δεν είναι πάντα τίμιες. Στα χρόνια που ο καθένας τους πορεύεται σε τούτη τη ζήση, έφαγαν πολλές φορές τα μούτρα τους. Γεύτηκαν χώμα, το κατάπιαν και δεν το χώνεψαν ποτέ. Βαρίδι η κάθε προδοσία τρυπάει το στομάχι τους. Μα το μάθημά τους δεν το έμαθαν. Αυτοί οι   « βλάκες »   του έρωτα πάντα

eWoman «Γιατί σε μένα;», «Γιατί πάλι;», λες και λέω κι έχουμε πει όλοι μας κάποια στιγμή στην ζωή μας. Κλασσικές ερωτήσεις που τις θυμόμαστε στις δυσκολίες, στις αναποδιές και σχεδόν ποτέ -θα έλεγα- σε χαρές, σε καταστάσεις που νιώθουμε ολοκληρωμένοι κι ευτυχισμένοι. Ξεκινάμε λοιπόν να σκεφτόμαστε τι φταίει, γιατί αν φταίει ένας άλλος με κάποιον τρόπο το βάρος της δυσκολίας, το βάρος της ευθύνης, μας πέφτει πιο ελαφρύ στο στομάχι. Πού θα ρίξουμε ευθύνες; Λες κι αυτή η ερώτηση είναι η σόδα στη βαρυστομαχιά μας. Ανακουφιστικό να φταίει κάποιος άλλος.  Να μην κατηγορηθούμε! Εύκολη λύση κι αγαπημένη να ρίξουμε ευθύνες στους άλλους για να προστατέψουμε τον εαυτό μας. Αμέσως μόλις μπούμε στην θέση του θύματος, έρχονται συγγενείς και φίλοι να μας παρηγορήσουν κι όλα δείχνουν ευκολότερα, απ’ το να στραφούμε στον εαυτό μας και ν’ αναλάβουμε την ευθύνη μας, να δούμε ότι οι επιλογές μας ίσως μας οδήγησαν στην  κατάσταση που βιώνουμε σήμερα και δεν μας αρέσει. Αντί, λοιπόν, να εγκλω

Πολλές οι σειρήνες που θέλουν να πάρουν τα αυτιά μας. Μεγάλη η πλάνη που πλανιέται στον αέρα, μα αν είσαι καθαρός φεύγεις μακριά απ’ το δύσοσμο άρωμά της.

Ιωάννα Μπαρκιά Πολλοί μύθοι είναι αφιερωμένοι στον έρωτα. Οι άνθρωποι αναλώνονται διερωτώμενοι γιατί να υπάρχει τόση δυσκολία γύρω από ένα συναίσθημα. Γιατί να βασανίζονται για να βρουν την αγκαλιά που θα κουμπώσει με τη δική τους; Ερώτημα θεμελιώδες. Αιώνια, πανάρχαια απορία. Ο πρώτος που ασχολήθηκε με την κορωνίδα των συναισθημάτων ήταν ο Πλάτωνας στο «Συμπόσιό του». Ο φιλόσοφος, σε έναν από τους πολλούς διαλόγους του με το μαθητή του Σωκράτη παραθέτει ίσως τον ομορφότερο μύθο που γράφτηκε πότε για τον έρωτα. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα οι άνθρωποι ήταν στην πρωταρχική τους μορφή στρογγυλές οντότητες με δύο πρόσωπα, τέσσερα χέρια και άλλα τόσα πόδια. Δύο άνθρωποι ενωμένοι, και κατ’ επέκταση παντοδύναμοι. Οι ικανότητες δύο ανθρώπων που ήταν ένα, ήταν τόσο διευρυμένες που οι θεοί φοβήθηκαν πως θα χάσουν την εξουσία τους και θα υπερνικηθούν. Έτσι, αποφάσισαν να χωρίσουν την ισχυρή οντότητα σε δύο άτομα. Οι άνθρωποι, όμως, όντες συνηθισμένοι στην απόλυτη ένωση, άρχισαν να αγκαλιάζο

Είμαι ένα άτομο που πραγματικά νοιάζομαι για τις προσωπικές μου σχέσεις. Ξέρετε αυτούς τους σπάνιους φίλους που είναι πάντα εκεί για σένα; Λοιπόν, ήμουν ένα τέτοιο άτομο.

Είναι κάποιες γυναίκες που δεν πρέπει να τις ερωτευτείς. Όχι γιατί δεν το αξίζουν αλλά γιατί δεν το αντέχεις. Γιατί δεν είναι για τα μέτρα σου εκείνα τα «κανονικά», ούτε για τα «μέτρια» και «χλιαρά» σου συναισθήματα..

Ακούγονται φωνές από τη δίπλα αυλή. Μπάλα να χτυπάει στο τσιμέντο. Φωνές χαρούμενες, υψίσυχνες, παιδικές. Δύο αδέρφια παίζουν. Σύντομα βαριούνται. Δεν έχει πλάκα το παιχνίδι με τον αδερφό σου. 

Μαρία Χριστίνα Σωτήρου Μόλις πετάχτηκα από τον ύπνο μου. Πάλι εσένα είδα. Κι όχι, δεν ήταν εφιάλτης όπως πολλοί θα νόμιζαν. Πώς θα μπορούσε άλλωστε. Μόνο εκεί μπορούμε να συναντηθούμε ήρεμοι, ευτυχισμένοι και αμοιβαία ερωτευμένοι. Ξύπνησα όμως και τίποτα δεν ήταν ίδιο. Ούτε καν εγώ. Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου τα οποία τα κρατάω με δύναμη κλειστά για να μην ξεχάσω αυτό το όνειρο. Όχι κι αυτό τουλάχιστον. Σηκώνομαι και θυμάμαι ότι είμαστε ακόμα στα χρόνια της καραντίνας. Ο έρωτας στα χρόνια της καραντίνας θα το χαρακτήριζε κανείς. Κι αυτό ήταν αρκετό για να με κάνει να θέλω να την περάσω μαζί σου. Τόσο πολύ που να μην φοβάμαι για τους δικούς μου, να μην νιώθω μόνη μου σε όλο αυτό το τόσο μεγάλο που συμβαίνει. Σε όλη αυτή την αβεβαιότητα και τον πανικό. Σε αυτό το χάος και τον πανικό. Θα ήθελα αυτές τις 14 μέρες να τις περάσω στην τεράστια αγκαλιά που είχες πάντα για μένα και μόνο. Με τα τόσο στοργικά φιλιά στο μέτωπο που θα ηρεμούσαν και τον πιο

Και κάποιες απαντήσεις μάλλον δεν τις περιμέναμε! Τώρα περισ σότερο από ποτέ, η  θέση των social media  εδραιώνεται μιας και η επαφή διά ζώσης, βρίσκεται στην αναμονή. Οπότε,  φλερτ  και κουβέντες γίνονται

Έχεις συναντήσει ανθρώπους που έλεγαν όλα τα σωστά πράγματα, αλλά όταν βρισκόσουν μαζί τους κάτι δε σου πήγαινε καλά;

Όσο καιρό και να βρίσκεσαι σε μία σχέση, το cheating δεν θα σταματήσει να υπάρχει για έναν και βασικό λόγο. Γιατί ο άνθρωπος από την φύση του είναι ένα εγωιστικό ον και συνέχεια θέλει όλο και περισσότερα. Θέλει μεγάλη προσπάθεια και αποβολή των

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι, έρημοι, μετανάστες στην ίδια τους τη πόλη. Αιχμάλωτοι από τις σκέψεις τους και τα

Χριστίνα Καζανιάτορα Τα «όρια»  είναι μια πολύ ιδιαίτερη και με μεγάλο εύρος λέξη. Κι αυτό γιατί στις συναναστροφές μας, είναι αρκετές οι φορές, που δεν είναι ξεκάθαρα νοητά και ορατά. Σχετίζονται απόλυτα με το ποιοι είμαστε, πως φερόμαστε, μιλάμε και εκφέρουμε γνώμη ενίοτε διαμορφώνοντας προσωπικότητες, όπως για παράδειγμα των παιδιών μας ως γονείς. Ο κάθε γονιός, θα πάρω σαν βάση πως αγαπά το παιδί του. Άρα με γνώμονα αυτό, σήμερα θα ανοίξουμε το θέμα γονιός. Ναι αλλά τι γονιός… Παρεμβατικός γονιός,  συνώνυμα του επίσης είναι ο  εξουσιαστικός γονιός  και ένας ακόμη τίτλος, που θυμίζει άλλα πράγματα άσχετα με την σχέση γονέα παιδιού και αυτός είναι ο  ελεγκτικός γονιός. Θέλουμε παιδιά ευτυχισμένα, θέλουμε ενήλικες συναισθηματικά ώριμους. Ο παρεμβατικός γονέας είναι αυτός που μακροπρόθεσμα θα έχει υπό την κατοχή του ένα άβουλο και συναισθηματικά αδύναμο πλάσμα. Ανίκανο να μπορεί να τα βγάλει πέρα στην ζωή του δίχως το χαλινάρι- αγάπη του γονέα του! Οι λέξεις δεν

Χριστίνα Ζαμπούνη «Ποτέ δεν θα μάθουμε πόσο καλό μπορεί να μας κάνει ένα απλό χαμόγελο», είχε πει κάποτε η Μητέρα Τερέζα. Κι αυτό γιατί συνήθως ξεχνάμε να χαμογελάσουμε στη ζωή μας, ακόμα κι όταν οι περιστάσεις το επιτρέπουν – ή καλύτερα, το επιβάλλουν.  Γιατί μας «παίρνει η μπάλα»  της καθημερινότητας  και ξεχνάμε να χαλαρώσουμε και ν’ αφεθούμε ελεύθεροι για ν’ απολαύσουμε τις όμορφες στιγμές που πιστέψτε με,  έχει η κάθε μέρα όλων μας έστω και ελάχιστες! Εκτιμήστε τες! Για σκεφτείτε: Πόσες φορές δε σας έφτιαξε τη διάθεση, ακόμη κι ολόκληρη τη μέρα; η  θέα ενός  χαμογελαστού προσώπου το πρωί; Για μένα δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απ’ αυτό! Να συναντάς χαμογελαστούς και θετικούς ανθρώπους που θα σου πουν την «καλημέρα»  τους και ναι με το χαμόγελό τους, θα συμβάλλουν ώστε να είναι καλή ή να γίνει ακόμη καλύτερη! Ο χαμογελαστός ο άνθρωπος εκπέμπει θετική ενέργεια και τη μεταδίδει στους γύρω του! Αυτό είναι το μεγάλο του «όπλο» στον καθημερινό αγώνα της ζωής! Εξάλλου

Σε αναμονή βρίσκονται, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού και του (μερικού) «λουκέτου» στα δικαστήρια, τα διαζύγια ζευγαριών που επιθυμούν να τραβήξουν

“Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας… Αν το καράβι μας  έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει…